که بهترست ز بیدارى عبث , خفتن

دچار چون شودت هرزه گو- تغافل کن

ابلیس چیزی بجز محک عیار آدمی‌ نیست

برای گفتن من، شعر هم بگل مانده

پروردگار تعالی آدمی را استعدادی و ظرفیتی داده تا تفکر کرده و راز هستی را دریابد

در گفتار و رفتار چون طوطی و بوزینه و در پندار هم هیچ

پس ازین ارج سخن را ندهم برباد , نان جو را که زند زیره کرمانی؟

این زخمه تحمل نکند رشته تارم

ما خسرو و شیرین نشناسیم بعشق, از عشق نکات دیگر آموخته ایم

از دُردی درد ما دوا یافته ‌ایم , در کنج فنا گنج بقا یافته ‌ایم

درختان خارج از فصل خود میوه نمی دهند حتی اگر آنها را با آب و کود اشبأع کنی‌

داستانی‌ است داستان هزار و یکشب، هزار شب پشیمانی برای یکشب عاشقی

بدن آدمی‌ هم مانند خیار از ۷۰ درصد آب تشکیل شده است

اینکه ۴۰۰ میلیون ایرانی‌ هم صدا و همگام نمیریزند و ۱۰۰ هزار نوکر قاتل و جنایتکارِ ترک و عربِ دستنشانده غرب را که مثل طاعون به پیکر ایران چسبیده و مال و جان ملت ایران را میچاپند، بخاک و خون نمیکشند، اثبات قضیه بالا است. این ملت منتظر چیست، خودش هم نمیداند.

هر قطره خونی که توسط شاگردان ابلیس از مردم ما ریخته میشود،

آتش عظیمی‌ است در هستی‌ تک تک شما و هرآنچه که از شما بجا بماند

هر اعتقادی که نتیجهٔ تحقیق نیست، نام و شکل آن هرچه باشد، باطل است

در آدمی عشقی و دردی و خارخاری و تقاضایی هست که اگر صدهزارعالَم ملک او شود نیاساید و آرام نیابد

نمود جور بشر رو سپید شیطان را

حسن جانت از نضارت هست بستانی ولیک, بوستانی کاندر او هرسو نماید صد ارم

حال باطن چون نمی‌آید بگفت, حال ظاهر گویمت در طاق و جفت

یک مزرعه گل آفتابگردان, آسمانیست با هزاران خورشید