‏نمایش پست‌ها با برچسب بابا طاهرعریان. نمایش همه پست‌ها
‏نمایش پست‌ها با برچسب بابا طاهرعریان. نمایش همه پست‌ها

۲۲.۱۲.۹۴

بهار آیو


بهار آیو به صحرا و در و دشت
جوانی هم بهاری بود و بگذشت
سر قبر جوانان لاله رویه
دمی که گلرخان آیند به گلگشت

عزیزان موسم جوش بهاره
چمن پر سبزه صحرا لاله زاره
دمی فرصت غنیمت دان درین فصل
که دنیای دنی بی اعتباره

گلان فصل بهاران هفته‌ای بی
زمان وصل یاران هفته‌ای بی
غنیمت دان وصال لاله رویان
که گل در لاله زاران هفته‌ای بی

بهار آیو به هر شاخی گلی بی
بهر لاله هزاران بلبلی بی
بهر مرزی نیارم پا نهادن
مبو کز مو بتر سوز دلی بی
بمو واجی چرا ته بیقراری
چو گل پروردهٔ باد بهاری
چرا گردی بکوه و دشت و صحرا
بجان او ندارم اختیاری

جدا از رویت ای ماه دل افروز
نه روز از شو شناسم نه شو از روز
وصالت گر مرا گردد میسر
همه روزم شود چون عید نوروز.

بابا طاهر

۹.۷.۹۲

بابا طاهرعریان


بدون هیچ شکی بابا طاهر عاشق است، یک عاشق تمام عیار، جانانه و راستین. بدون عشق امکان چنین سوز و گدازی در اشعار یک شاعر وجود ندارد.
باباطاهر عاشق خداوند، طبیعت و انسان بودن نیز هست، مگر میشود عاشق بود و عاشق خدا و طبیعت نشد. اولین مرحله عشق به خدا عشق به انسان و طبیعت اوست. بدون عشق به این دو عشق به خدا کذب محض است.. در کلامش بارها از کوهستان‌ها، دشت‌ها و رودخانه‌های زیبای ایران‌زمین، رفتار و اخلاق خوب و ستایش خداوند سخن می گوید. باباطاهر مردم را به ارزش نهادن به زندگی سفارش می‌کند؛ زندگی‌ای که در آن کمال و طی کردن درجات انسان بودن، حرف نخست را میزند. در دوبیتی‌های باباطاهر مکررا سخنانی دیده می‌شود که شامل پندها و اندرزهای وی به آیندگان است.
ولی‌ پیش از اینها، دل‌ بابا طاهر از ظلمی که زمانه به مردم بیگناه تحمیل می‌کند، خونین است و ناله‌های او برای درد مردم، رسالت عیسی منشانه‌ای را که بر روی دوش‌های نحیفش می‌کشیده است، به ذهن مینشاند.


اگر دستم رسد بر چرخ گردون
از او پرسم که این چونست و آن چون
یکی را داده ای صد ناز و نعمت
یکی را نون جو آغشته در خون!


دلم میل گل باغ ته دیره

 درون سینه‌ام داغ ته دیره
بشم آلاله زاران لاله چینم

 بوینم آلاله هم داغ ته دیره


به صحرا بنگرم صحرا ته وینم

 به دریا بنگرم دریا ته وینم
بهر جا بنگرم کوه و در و دشت 

 نشان روی زیبای ته وینم.







۲۸.۱.۹۱

پسندم آنچه را جانان پسندد

یکی درد و یکی درمان پسندد
یکی وصل و یکی هجران پسندد
من از درمان و درد و وصل و هجران
پسندم آنچه را جانان پسندد.
باباطاهر