حسین منصور حلاج

The Passion of al-Hallaj By Louis Massignon

لویی ماسینیون نویسنده فرانسوی کتاب "حلاج کیست" میباشد که در اصل یکی‌ از عوامل جاسوسی و سیاست‌های سلطه گرانه، بروش موذیانه، فرانسوی است که گروه‌های ماسیون را اختراع کرده است. او را تحت عنوان شرق‌شناس و اسلام‌شناس فرانسوی و محقق تاریخ بخوردملت ایران داده ا‌ند. 

درواقع میتوان او را یکی‌ از تئوریسین‌ها و سازندگان روش غیر بشری و انسانی‌، بنام دین اسلام دانست. کار او در دورانی که اروپایی‌ها و امریکایی ‌ها از گرسنگی بخود میپیچیدند، -دهه‌های ۵۰ تا ۸۰- بزرگ کردن روش ضد بشر و انسانی اسلام بود تا بدین ترتیب ملت ما و دیگر کشور‌های جدا شده از ایران را در کمال عقبماندگی و حماقت فرو برند. 

 او در قضیهٔ جدا سازی الجزایر، از امپراطوری ایران به آنجا رفته و از گروه کوچکی که بتازگی مسلمان شده بودند، حمایت کرده و با کمک ارتش متجاوز و جنایتکار فرانسه، این گروه کوچک را به تروریست‌های وحشی مبدل ساخته تا در مقابل الجزایری‌ها مبارز برضد متجاوزین فرانسوی و دگردیسی زوری آنها از الجزایری به مسلمان، ایستاده و آنان را دأعش وار از دم تیغ گذراندند. 

این جنایتکار و تروریست پرور فرانسوی همچنین از جمله استادان! علی شریعتی در دانشگاه سوربن پاریس بود که آن بازیخورده را شستشوی مغزی داده تا بعد‌ها بعنوان عاملی برای احمقسازی نسل جوان آنزمان, همراه با خمینی راهی‌ ایران کرده و پایه‌های فتنه ۵۷ در ایران را بریزند. و ثروتمند‌ترین کشور دنیا را براحتی‌ تحت اشغال خود در آورده و آنرا چپاول کنند. و مردمش را از دم تیغ بگذرانند بدون اینکه یک قطره خون از دماغ یک سرباز غربی جاری شود.

 یکی از معروفترین آثار او قوس زندگی منصور حلاج است که در ظاهر به سیر زندگی و افکار و علایق حسین منصور حلاج پرداخته‌است و نقطه‌نظرات بزرگان عرفان چون عطار را در مورد حلاج به تفضیل مورد بحث و پژوهش قرار داده‌است. ولی‌ بعنوان یک ایرانی‌ میبایستی در نوشته‌های این ملعون بشدت شک داشته و آنها را با دید تردید و پرسشگرانه نگریست.

آنکه برای خدا و در راه خدا زندگی‌ می‌کند.

حسین منصور حلاج، در ۲۴۴ هجری در روستای تور از توابع بیضای فارس بدنیا آمد. او از عارفان و مبارزان بزرگ ایرانِ پس از کشته شدن نادر شاه، آخرین امپراطور دنیا و روی کار آمدن اجانبی بنام قجر هاست که بهمراه خود، مذهب و آیین بغایت عقبمانده و وحشی‌های انگل ساکسون، گل و ویکینگ‌ها را آورده و بملت متمدن ایران که آیین‌شان پندار نیک، گفتار نیک و کردار نیک و انسانیت بود، تحمیل کردند. 
حلاج برای مبارزه با این وحشی‌ها- ترک و عرب دست نشانده مثلث ابلیس، فرانسه، انگلیس و بعد‌ها آمریکا- راه افتاد و بملت باقیمانده از کشتار و جنایت، آیین کهن آنان را یادآوری کرد که اینبار هم وحشی‌ها او را گرفته و ابتدا با انواع و اقسام شکنجه ها، او را مثله کرده و سپس به دار آویخته و پس از آن برای عبرت دیگران بسر درِ دروازه شهر آویختند. و پلیدی و شیطان صفتی آنان با همه اینها هنوز ارضاع نشده، در آخر سر هم آنچه از پیکر مطهر این مرد بزرگ ایران، باقیمانده بود, سوزاندند.

اهل فارس او را زاهد، اهل خراسان مهر، اهل خوزستان حلاج اسرار، در بغداد مصطلم، در بصره مخبر, اهل هند مغیث و اهل چین او را معین می‌خواندند.

برای لقب او، «حلاج» آورده‌اند:
نیکو سخن می‌گفته و اسرار را حلاجی میکرده است. کتب و آثار علمی‌ و هنری این مرد بزرگ یا سوزانده و نابود گشته و یا نزد اجانب است.و آنچه که امروز به او منصوب است، یقین نیست و میبایستی در آن تعمق نمود.


عطار نیشابوری دانشمند بزرگ عالم بشریت که در دوران او میزیسته است در باره‌ حلّاج میگوید: آن شير بيشه تحقيق، آن شجاع صفدر صديق، آن غرقه دريای مواج، حسين منصور حلاج، کار او کاری عجب بود، واقعاً غرايب که خاص او را بود که هم در غايت سوز و اشتياق بود و در شدت لهب و فراق مست و بی‌قرار. شوريده روزگار بود وعاشق صادق و پاک باز وجد و جهدی عظيم داشت، و رياضتی و کرامتی عجب. عالی‌ همت و رفيع قدر بود و او را تصانيف ، شعر و موسیقی و ترانه‌های بسيار است به الفاظی زیبا در ظاهر و مشکل در حقايق و اسرار و معانی و محبت کامل. فصاحت و بلاغتی داشت که کس نداشت. و دقت نظری و فراستی داشت که کس را نبود. و اغلب مشايخ بزرگ در برابر او تعظیم کردند و گفتند او را در تصوف و دانش رقیبی نيست.

یاد داشت‌های من از کتاب:
-دانش را اهلی است ...... ایمان را مراتبی .... و دانش و دانشمندان را تجاربی.
-و دانش ..... دو گانه دانشی است .... فرو هشتی و فرا گرفتنی.
-و دریا ..... دو گانه دریا است .... بر نشستنی و ناگذشتنی.
-و زمان .... دو گانه روزانی .... گجسته پای ( خبیث، مقابل خجسته) و خجسته پی‌.
-و مردم .... دو گانه مردمی ...... بخت یار و ربوده بخت.
پس بشنوی بدل‌، بختیار و ربوده بخت، و بنگری بفهم، که موهبتی است خود، بازشناختن.

پراکنده بس بود در دل‌ هوس ..... ز دیدار تو، جمله ... یک گشت و بس. 
( در دل هوس‌های زیادی هست ولی‌ وقتی‌ ترا میبینم جمله هوس‌های پراکنده در یکجا جمع شده و همگی‌ تو میشوند. پس وقتی‌ میگویم من ، تو هستم، یعنی‌ هرچه آرزو دارم و میطلبم در وجود تو جمع شده است و انسان بدون خواسته‌ها و آرزو‌هایش چیز دیگری نیست، وقتی‌ میگویم من خدا هستم، یعنی‌ جز تو چیز دیگری نیستم و چیز دیگری نمیخواهم.)

-اربعین یعنی‌ چله نشستن که صوفیان انجام میدهند.یعنی‌ ۴۰ روز از زن و زر و زور و مادیات دنیا بدور و تنها بنشیند و در حال خود و خدای خود غرق شده و تفکر کند.تابدین ترتیب تزکیه یافته و بخدا نزدیکتر گردد. ولی‌ قرب و نزدیکی‌ واقعی‌ به خدا، در زندگی‌ واقعی‌ است. یعنی‌ ضمن اینکه می‌‌خورد، میاشامد، با جفت خود همبستر میگردد، کار می‌کند، و با مردم میجوشد، در تمامی‌ احوال از راستی‌ و پاکی و خدا بدور نماند. که برای آدمی‌ با وجود انباشتگی از دیوان بس پلید، کاری بس بزرگ و مشگل است. واگر نه چله نشستن را همه کس میتواند انجام و با کمک حشیش آنرا براحتی‌ انجام دهد. ولی‌ انسان میبایستی قرب خدا را در جماعت بجوید.


-چون خدا دلی‌ را فرا گیرد، آدمی‌ از هرانچه جز اوست بری و پاک میگردد و حالی‌ همانند مستی یافته و گونه‌ای روزگار میگذراند، انگار بر روی زمین نمیزید. و چون آدمی‌ او را دوست گیرد، دیگر بندهگانِ زر و زور او را به آزار بیازارند.

-شناسی‌(کس‌و کاری) نیست, آنرا که دم از شناسایی او زند.
سپاسی نیست , آنرا که پایدار بندهگی‌‌ او شود.
پرهیز از پیکار با او دیوانگی است و دل‌ به آشتی او خوش داشتن، نافرزانگی. اندرز من بتو اینستکه : نه به لطف او دلخوش و امیدوار باش و نه از درگاهش ناامید و بیزار، نه دوستیش را در بند شو و نه نادوستیش را آرزومند، نه گواه شو بر هستیش و نه سخن بگو از نیستیش، زنهارت باد از توحید.

-ای مسلمانان، داد مرا از خدا بستانید، نه مرا با جان آسوده میگذارد تا بدان دلبسته شوم و نه مرا از نفس جدا میسازد تا از آن وارسته گردم، این عشوه و نازی است که من توان برداشتش را ندارم.نشاید نفس من ترا بیدادگر خواند.


-مرا بکشید تا شما مجاهد گردید و من شهید!


-من یتیمم، مرا پدری است که بدو می‌‌پناهم و این دل‌ از غیبت وی، تا زنده‌ام به غم فروست.


-نابینائی بینایم، نادانی‌ دانایم، و اینک سخنان من که، هرگاه بخواهم، وارون میگردد... مرا یارانند، که یارانی هست، هر که را که باور از نیکی‌ هاست.
-جان اینان بعالم ذره آشنایی هم بوده است، پس آفتاب کردند، هم بگاهی‌ که زمان غروب میکرد.
عالم ذره = عالم خلقت که خداوند ابنأ بشر را مانند ذرات از صلب آدم بوجود آورد.

-ابلیس خادمترین و باوفاترین مخلوق خدا بود، حتی بقیمت طرد شدن، بجز خدا برکس دیگه سجود نکرد، آیا پاداش وفاداری عذاب و آتش است.

-نقطه‌ را هزار دایره هست, گر قدم پیشتر نهاد پرگار.

-کلام خداوند آغاز به "با" دارد و انجام به "سین"، جمع این دو می‌شه "بس" : اول و آخر قران ز چه با آمد و سین ..... یعنی‌ اندر ر‌ه دین، قران "بس"!!!

خط پارسی‌، از راست به چپ حرکت دارد، به این اعتبار که .... راست ... سمت مشرق است و .... چپ .... سمت مغرب است و:از جهت آنکه جملهٔ انوار از مشرق جبروت برآمدند، و در مغرب برهوت فرو آمدند"

-کسی‌ را که من در خلوت میبینم، برای دیگران، حاضری غایب است. حاضری غایب که با هیچ صفتی نمی‌توان او را وصف کرد، و از دلم بدلم نزدیکتر و پنهانی‌ خطرناک همچون شرارهای زیر خاکستر.

-بمن میگوید، مرا با گوش‌هایت ببین، با کلماتی بدون شکل و بیان و نه با نغمه‌ای که دیگر صدا‌ها را میشنوی، بطوری که انگار با خودت سخن میگوئی.

-من او هستم و او را دوست دارم، او من هست و او من را دوست دارد.
-ما مثل دو روح در یک بدنیم, اگر تو مرا میبینی‌، او را هم خواهی دید و اگر او را ببینی‌، ما را دیدی.

-خدا را در بین قلب و سینه ببین، همانطوری که اشک را در بین چشم و پلک چشم میبینی‌.

-مگر زمین از تو تهی شده است که باید ترا در آسمان جست؟ تو آنان را مینگری درحالیکه آنها با چشم‌های کور و نابینا ترا مینگرند، و ترا نمیبینند.

-با چشم دل‌ خداوند را دیدم و پرسیدم، که هستی‌؟ گفتا، توام
گفتم: همه جا بتو تعلق دارد، ولی‌ تو لامکانی و اصلا کجا در خورتست که آنجا باشی‌؟ چگونه میشود ترا تصور کرد، چگونه خیال تو بندد خیال، چه داند خیال که تو کجای.

کجایی کجایی کجا
و من در فنایم ، فنایم ، فنا
و من یافتم، در فنایم، ترا

ای نقش توأم در چشم
ای نام توام بر لب
ای جای توام در دل‌
کجای تو

-بلا از اوست و نعمت از اوست و بخدا قسم که من سرّ آشکار نکردم. و حقا که میان بلا و نعمت او فرق نکردم. و مرا بکشند، و مرا بیاویزند، و مرا بسوزانند و مرا برگیرند، و خاکستر مرا به باد دهند، و ذرات من بر آب‌های جاری نشیند و هر ذره‌ای که از آن آب روید کوهی استوار و بلند شود.

-عمر بن عثمان ملکی ، حسین منصور را دید که داشت چیزی می‌نوشت، گفت چه می‌نویسی؟ گفت: قران را معارضه می‌کنم، یعنی‌ دارم با قرآن در می‌افتم ، چیزی مینویسم که قرآن را ضدیّت می‌کند، بر ضد قران مینویسم.

-از حسین منصور پرسیدند که: مذهب تو کدام است؟ گفت: من بر مذهب خدایم .... یعنی‌ خدای شما هم مذهب دارد و آزاد نیست.

-یکی‌ از دشمنان حسین منصور حلّاج را مسخره کرد و گفت: دعوی پیغمبری میکنی‌؟ حلاج گفت:‌ای اوف بر شما باد که مقام من را پایین می‌‌آورید.

-از حسین منصور حلّاج پرسیدند نظرت راجع به تصوف چیه؟ گفت ذات او وحدانیست، نه کسی‌ او را قبول دارد نه او کس را.

-از حلّاج پرسیدند، که واحد یا یکتا کیست؟ گفت: شاهد به نفی عدد و اثبات وجد پیش از ابد.

مختصری در باره‌ زندگی‌ نامه حلّاج و نویسنده کتاب: