بیداری بهار آغاز می شود

زاغی سیاه و خسته به مقراض بالهاش
پیراهن حریر شفق رابرید و رفت
من در حضور باغ برهنه
در لحظه ی عبور شبانگاه
پلک جوانه‌ها را
آهسته می گشایم و می گویم
آیا
اینان
رویای زندگی را
در آفتاب و باران
بر آستان فردا احساس می کنند ؟

در دوردست باغ برهنه
چکاوکی بر شاخه می سراید
این چند برگ پیر
وقتی گسست از شاخ
آن دم جوانه‌های جوان
باز می شود
بیداری بهار
آغاز می شود.

شفیعی کدکنی

حال که داستان من بهر تو شد فسانه ای

دست بدست مدعی شانه بشانه میروی
آه که بارقیب من جانب خانه میروی

بیخبر از کنار من‌ ای نفس سپیدهدم
گرمتر از شراره ی آه شبانه میروی

من بزبان اشک خود میدهمت سلام وتو
برسر آتش دلم همچو زبانه میروی

در نگه نیاز من موج امید‌ها تویی
وه که چه مست و بی‌خبر سوی کرانه میروی

گردش جام چشم تو هیچ بکام ما نشد
تا بمراد مدعی همچو زمانه میروی

حال که داستان من بهر تو شد فسانه ای
باز بگو بخواب خوش باچه فسانه میروی ؟

شفیعی کدکنی

سفرت به خیر! اما

«به کجا چنین شتابان؟»
گون از نسیم پرسید!

«دل من گرفته زینجا
هوس سفر نداری
ز غبار این بیابان؟»

«همه آرزویم، اما
چه کنم که بسته پایم
به کجا چنین شتابان؟»

«به هر آن کجا که باشد
به جز این سرا سرایم»

«سفرت به خیر! اما
تو و دوستی خدا را
چو از این کویر وحشت
به سلامتی گذشتی
به شکوفه ها به باران
برسان سلام ما را»

به کجا چنین شتابان - شفیعی کدکنی