مرا با حق محفل انسی است که هیچ نبی و مرسل و ملک مقرب را بدان راه نیست

عقل با صغری کبرای ناسوتی به دنبال کشف قواعد لاهوتی‌ست

چرا تنها زبان پارسی است که فضایی‌ها به آن واکنش نشان میدهند؟

گر از نسق فتاده احوال ما چه نقصان , عِقد گهر ز قیمت کی افتد از گسستن

ترک این فکر و پریشانی بگو, حال و یار و کار نیکوتر بجو

چون تو جبر او نمی‌بینی مگو, ور همی بینی نشانِ دید کو؟

هیچ گنجی بی دد و بی دام نیست

چون ز طفلى رَست جان، شد در وِصال, فارِغ از حِس است و تَصوير و خيال‏

اینکه گویی این کنم یا آن کنم, خود دلیل اختیارست ای صنم

ما چو مرغان حریص بینوا , دم بدم پابسته دام نویم

که عشق آسان نبود حافظ در این غرقاب انسـانی

نمود جور بشر رو سپید شیطان را, عنایتی که بشر تا بقهقرا نرسد

هیچ قانونی در دنیا وجود ندارد تا دزدان بیشرمی را که با افتخار مال دزدی را بنام خود به نمایش میگذراند مجازات کند

گر از کوه داریم زر بیش ما, توانگر خدایست و درویش ما

رهی زمیکده نزدیک تر مدان به خدا

در قفسه سینه‌هایتان در بایگانی تاریخ بنویسید که همه جنگ‌های زرگری بمنظور چپاول و ویرانی ما بود

حسن جانت از نضارت هست بستانی ولیک, بوستانی کاندر او هر سو نماید صد ارم

بیا نترسم از شهرهایی که خاکشان چراگاه جرثقیل است

عشق رازیست که تنها یه خدا باید گفت, چه سخنها که خدا بامن رسوا دارد

تو تماشاگه خلقی و من از باده شوق, مستم آنگونه که یارای تماشایم نیست