ما از باخت خوشحال نیستیم، چرا که اولا ما اینرا باخت نمی‌دانیم، برعکس ما اینرا پیروزیمان در مقابل اشغالگران کشورمان میدانیم، و دوم اینکه از نظر ما کسانی باختند که تقریبا از زمان راهیابی ایران به جام جهانی، تمام تلاششان را کردند تا تیم ملی را زمینگیر کنند!
در کشور اشغال شده ما که در آن یک مشت پانترک و پان عرب دشمن خونی ایران همه کاره اند، و حتی به نفس کشیدن مردم هم گیر میدهند، و نفوذشان را تا زیر لحاف مردم هم کشانده اند، و حتی برای بعد از مرگ مردم هم برنامه ریزی کرده و تصمیم میگیرند، و آنچنان جو ترس و تحقیری راه انداخته اند که هیچ موجود زنده‌ای در آن نمیتواند روزگار سالمی را بگذراند، چه برسد به این که بخواهد به فکر پیشرفت و مطرح شدن هم باشد،
در چنین جوی ، این ناکسان پلید تلاش مضاعفی را نیز از برای از بین بردن تیم ملی انجام دادند و از هیچ پلیدی فرو نگذاشتند. بین بازیکنان اختلاف انداختند، جلو بازی‌های تدراکاتی را گرفتند، مربی تیم را اخراج کردند، تا او را نسبت به نتیجه کارش دلسرد و درنتیجه بی‌تفاوت کنند. در هم جا شروع به تبلیغات منفی و ضّد تیم ملی کردند، بر تعداد بیشمار گٔل‌هایی که قرار بود آرژانتین به تیم ملی بزند شرط میبستند، و همه جا و بخصوص در صدا و سیما و یا طویله پانترک‌های ضرغامی که هدفش تنها تحقیر ملت ایران است، جار می‌زدند که تیم ملی در بازی‌های جام جهانی سوراخ سوراخ میشود، در مصاحبه‌هایی که با بازیکنان میکردند آنان را عملا تحقیر کرده و میترساندند!
در چنین جوی و با وجود چنین پیش درآمدی، تیم ملی به برزیل میرود و در هتلی که با محل تمریناش ۲ تا سه ساعت فاصله دارد، یعنی روزی ۶ ساعت فقط در اتوبوس میگذراند تا بخواهد یکی دو ساعت تمرین کند!( اینچنین هتلی برایش درنظر گرفته شده، و تازه معلوم نیست داور مسابقه را هم پپسی خورش نکرده باشند!) با چنین اوضاع و احوالی، تیم جوان، بی‌تجربه و آماتور ایرانی میاید و در مقابل تیمی که چندین بار فقط آقای دنیا شده، مرد و مردونه نتنها می‌جنگد بلکه عرض اندام هم می‌کند. خوب معلومه که خوشحالیم و به وجودشان افتخار می‌کنیم. باید ایرانی باشی تا بفهمی چرا از این بازی خوشحالیم.
خوشحالیم چرا که بچه‌های تیم ملی نشان دادند با وجود تبلیغات منفی و تلاش‌های رذیلانه شرق و غرب و پانترک‌ها و اعراب عقده‌ای، همچنان ایرانی‌‌ها هستند که حرف اصلی را میزنند. بچه‌های تیم ملی در واقع تًف غلیظی بطور مستقیم بر روی چهره خبیث دشمنان ایران انداختند.
احمق‌هایی که از "خوشحالی برای باخت " سخن گفته، خود را مضحکه میکنند و حماقت خود را به جای تحلیل به خورد از خود احمقتر میدهد، اینرا به یاد داشته باشند.
یک پژوهشگر انسان‌شناس ناشناس، با تشبیه بازی فوتبال به جنگ، در تحلیل خوشحالی مردم ایران بعد از باخت تیم ملی در مقابل آرژانتین گفت: مردم ما احساس میکردند که بعد از حملات کوبنده‌ی دشمن زنده مانده‌اند!