هر قطره خونی که توسط شاگردان ابلیس از مردم ما ریخته میشود، اتش عظیمی‌ است در هستی‌ تک تک شما و هر آنچه که از شما بجا بماند

دنیای این روزای ما

R Kelly - I believe I can fly (Voice)

‏هر ستاره ای فکر میکند که خورشید است

وقتی این همه اشتباه جدید برای ارتکاب وجود دارد،
چرا همان قدیمیها را دوباره تکرار کنیم؟!

گل صدبرگ, که خوردم از دهان بندی در آن دریا کفی افیون - Persian Buttercup

گل صدبرگ - Persian Buttercup

گل صدبرگ نام آلبومی است که به یاد هشتصدمین سالگرد تولد مولانا در مایهٔ بیات زند، در سال ۱۳۶۰ بصورت گروه‌نوازی سه‌تار، بسرپرستی جلال ذوالفنون و با آواز شهرام ناظری با گرایش موسیقی عرفانی ایران عرضه شد.
گل صدبرگ نقطهٔ عطفی در تاریخ موسیقی ایران محسوب می‌شود. استفاده از سه‌تار بعنوان ساز اصلی، آنهم بصورت گروه‌نوازی، در گروه آوازی موسیقی سنتی ایران پیش از «گل صدبرگ» آثاری چون باد صبا اثر مشترک شهرام ناظری و جلال ذوالفنون در سال ۱۳۵۶ بصورت بداهه‌نوازی سه‌تار و بداهه‌خوانی موجود می‌باشد.

نتیجهٔ اجرای این اثر اقبال بی‌سابقهٔ هنرآموزان به ساز سه‌تار بود. در حقیقت «گل صد برگ» قابلیت‌های فراموش شدهٔ این ساز ملی را به موسیقی دانان ایران یادآور شد.

Shahram Nazeri - Gol Sad Barg (Full Album)

از هر بیشه، شوری به سبد کردم‌

تراو- درآ، که کران را برچیدم‌
خاک زمان رُفتم
آبِ نگر پاچیدم
در سفالینه چشم
صد برگِ نگه بنشاندم‌، بنشستم‌

آینه شکستم‌
تا سرشار تو، من باشم و من‌
جامه نهادم‌
رشته گسستم‌

زیبایان خندیدند
خوابِ چرا دادمشان‌، خوابیدند
غوکی می جست‌
اندوهش دادم‌ و نشست‌
در کشت گمان‌
هر سبزه لگد کردم‌
از هر بیشه، شوری به سبد کردم‌

بوی تو میآمد
بصدا نیرو، ب روان پر دادم‌
آوازِ درا سردادم‌
پژواک تو میپیچید
چکه شدم‌ از بام صدا لغزیدم‌
و شنیدم‌
یک - هیچ ترا دیدم‌ و دویدم‌
آب تجلی تو نوشیدم‌ و دمیدم‌.

سهراب سپهری

من در هر مذهبی‌ محکوم به مرگم تنها در نزد خدا عزیزم

در زمان محمد پیغمبر اسلام، خداوند و یا الله از گرد بودن زمین خبر نداشته است و مانند غربی‌ها که تا دویست سال پیش یعنی‌ پیش از دست یابی‌ به علم پارس‌ها اعتقاد داشتند که زمین صاف است، و هر که را که برخلاف آن میگفته است او را میسوزاندند، الله هم میپنداشته که زمین صاف است و در نتیجه در قرآن دستور داده است که جمله معتقدین و همه با همه میبایستی بطرف شمال و یا رو بقبله خم گشته و نماز گذارند، و نمیدانسته که به جبر گرد بودن زمین، از هرطرف که خم شوی رو به قبله و یا کعبه است! الله که خدای احمقهاست حتی از وجود برف خبر نداشته و در نتیجه در قرآن خود هیچ اشاری به وجود برف نمیکند. الله که مانند مردان غربی و عرب بسیار زن ستیز و در عینحال بسیار اهل پائین تنه و سکس ، هیز و تسخیر شده نفس است، و مانند مردان غربی و عرب موذیانه و ماهرانه آنرا پنهان میسازد، همچنین میفرماید که میبایستی از زن و شراب و لذت‌های طبیعی که خود در وجود آدمی‌ نهاده، بشدت پرهیز نمود و احمق‌ها را از پیروی از طبیعت خود تا حد مرگ باز میدارد، و در عوض وعده میدهد که وقتی‌ احمق‌ها به بهشت رسیدند، به عنوان جایزه رودخانه‌های شراب و ۷۲ زن زیبا را به آنها پیشکش خواهد نمود. و تو میپنداری که مگر میشود به یک چنین احمقی اعتقاد داشت و او را خدا دانست؟! و بعد میبینی‌ نه یکی‌ دو احمق، نه یک میلیون دو میلیون، بلکه میلیاردی به چنین ابله بیسوادی اعتقاد قلبی دارند و او را پروردگار میدانند!

در نتیجه در جمع چنین کفاری بجز تباهی، پلیدی، تیره روزی و نفرت و نجاست، هیچ چیز دیگری هستی‌ نیافته و تا بیکران برهوت است. و چون تمامی کره زمین را به کتاب مقدس، تحت نام‌های قرآن و انجیل و تورات، آلوده ا‌ند، بهیچ جایی‌ راه گریز نیست.

هر اعتقادی که نتیجهٔ تحقیق نیست، نام و شکل آن هرچه باشد، باطل است

مارا نتوان پخت که ما سوخته ایم

ریاضیات، حقیقت را می‌گوید.
کتاب مقدس، دروغ می‌گوید.
عشق، تنها عاملی است که آدمی‌ را دگرگون می‌کند.

ای غافل از شمار چه پنداری
که ات خالق آفرید پی کاری
عمری که مر تو راست سرِ مایه
وید است و کارهات به این زاری.

رودکی

و کلامی نی‌

وید نی ها همهمه شان میآید
مرغان، زمزمه شان میآید
در باز و نگه کم
و پیامی رفته به بی سویی دشت‌
گاوی زیر صنوبرها
ابدیت روی چپر ها
از بن هر برگی وهمی آویزان
و کلامی نی‌
نامی نی‌
پایین‌، جاده بیرنگی‌
بالا، خورشید هم آهنگی‌.....
سهراب سپهری

ترانه خاطره انگیز بازم تو از زنده یاد گیتی

در آدمی عشقی و دردی و خارخاری و تقاضایی هست که اگر صدهزارعالَم ملک او شود نیاساید و آرام نیابد

اخلاق و معنویاتی که در وجود سگ هستی‌ دارد در وجود هیچ انسانی‌ نیست

نخستین آدم پارسی بود, بازنشر

بر طبق تاریخ طبری هوشنگ ( نوه کیومرث , کیومرث از نظر همه ملت‌های دنیا بویژه اعراب و غربی ها و دیگر ادیان همان آدم است ( داستان آدم و حوا ) یعنی‌ اولین آدمی‌ که بر روی زمین قرار می‌گیرد و پسری دارد بنام سیامک که به وسیله بچه ابلیس کشته میشود و هوشنگ پسر سیامک و نوه کیومرث (آدم) میباشد.) اول کس بود که درخت برید، و بنا کرد و نخستین کسی‌ بود که معدن درآورد و مردم را به اینکار وادار کرد و به مردم روزگار خود فرمان داد که عبادت گاه داشته باشند و دو شهر بساخت که یکی‌ بابل بود و در سواد کوفه و دیگری شوش و مدت ملک وی چهل سال بود. گفته‌اند که وی اول کس بود که آتش را ساخت و در ملک خویش آهن درآورد و برای صنعت از آن ابزار ساخت و آب به خانه برد و مردم را به کشت و زرع و درو و اشتغال به کار ترغیب کرد و بفرمود تا حیوانات درنده را بگیرند و از پوست آن لباس و فرش کنند و گاو میش و حیوان وحشی را اهلی کنند و از گوشت آن بخورند و شهر ری را بساخت و ری نخستین شهر بود که پس از شهر اقامت گاه کیومرث که در دماوند طبرستان ( مازندران) بود بنیان شد. پارسیان گویند که او هوشنگ پادشاه زاده شد و فضیلت پیشه بود و به تدبیر امور رعیت واقف بود. گویند که وی اول کس بود که احکام و حدود نهاد و لقب از آن گرفت و پیشداد نامیده شد. یعنی‌ نخستین کسی‌ که با عدل و داد حکومت کرد، که پیش در پارسی‌ به معنی‌ اول است و داد به معنی‌ عدل و گویند که وی به هند رفت و در ولایت‌ها بگشت و چون کار وی راست شد و پادشاهی بدو رسید تاج بر سر نهاد و خطابه خواند و گفت که پادشاهی را از جدّ خویش به ارث برده است. گفته اند که وی ابلیس و سپاه وی را در هم شکست و از آمیزش با مردم منع شان کرد و مکتوبی بر سپری سپید نوشت و از آنها پیمان گرفت که معترض هیچ انسانی‌ نشوند و تهدید کرد و متمردانشان را با جمعی‌ از غولان بکشت که از بیم وی به بیابان‌ها و کوه‌ها و دره‌ها گریختند و ملک همه اقلیمها داشت.

از مرگ کیومرث تا تولد هوشنگ و شاهی‌ وی دویست و بیست و سه سال بود و گفته‌اند که ابلیس ( دیوان) و سپاه وی از مرگ هوشنگ شادی کردند، زیرا پس از مرگ وی به محل اقامت بنی‌آدم وارد شدند و از کوه‌ها و دره‌ها فرود امدند.

تاریخ طبری، جلد اول

هوشنگ در شاهنامه 

وی در شاهنامه، پسر سیامک و نوهٔ کیومرث است که انتقام قتل سیامک را از اهریمن می‌گیرد و پس از کیومرث به پادشاهی جهان می‌رسد. همچنین، یافتن آتش و برپایی جشن سده را در شاهنامه و اسطوره‌های ایرانی به هوشنگ شاه نسبت می‌دهند.

هوشنگ شاه، مردم زمان خود را با آبیاری و صنعت و جداکردن آهن و سنگ و ساختن ابزار و آلات آهنی آشنا ساخت و به ایشان کشت و زرع آموخت. در شاهنامه، طبخ خوراک، پختن نان و گله‌داری از آموزه‌های او برای مردم به شمار می‌رود.
هوشنگ و سپاهی از انسان‌ها و جانوران بر اساس داستان‌های شاهنامه هوشنگ نوه کیومرث اولین پادشاه جهان بود. سیامک پدر هوشنگ به خاطر دشمنی شیطان با کیومرث در جنگ با پسر شیطان کشته شد. یک سال بعد از مرگ سیامک، کیومرث که خودش پیر شده بود هوشنگ را که یادگار سیامک و برایش عزیز بود را به جنگ پسر شیطان فرستاد.

همه موجودات از انسان‌ها گرفته تا پریان و حیوانات دیگر دور هوشنگ جمع شدند. حتی حیوانات هم هر کدام سپاهی تشکیل دادند و هوشنگ فرمانده همه آنها شد.

دیو سیاه با شنیدن خبر آمدن سپاه هوشنگ آسمان را پر از خاک کرد، طوری که توفان خاک همه جا را فراگرفت. بعد دیوان به سپاه هوشنگ حمله کردند. هوشنگ و سپاهش با دیوها درگیر شدند. یکدفعه هوشنگ چشمش به دیو سیاه افتاد. خودش را به او رساند و دست و پایش را گرفت و او را بالای سرش برد و سپس بر زمین کوبیدش. بعد سر دیو را از تنش جدا کرد.

بعد از مرگ پسر شیطان کیومرث با خیالی آسوده از دنیارفت و هوشنگ جای او را گرفت. هوشنگ پادشاهی عادل بود. او آتش را کشف کرد و آنرا در زندگی‌ آدم‌ها وارد ساخت. اولین کسی بود که آهن را شناخت و آن را از سنگ استخراج کرد. از آهن ابزاری مثل تبر و اره و تیشه درست کرد. همچنین هوشنگ به مردم کشاورزی آموخت.

جشن سده از هوشنگ به یادگار مانده. یک روز هوشنگ در کوه ماری دراز و سیاه با دو چشم سرخ دید که از دهانش دود خارج می‌شد. به سمت او سنگی را پرت کرد. سنگ خرد شد و نوری به وجود آمد. به این ترتیب با این که مار کشته نشد ولی آتش کشف شد. هوشنگ از خدا به خاطر این که آتش را هدیه داده بود تشکر کرد. همان شب کوهی از آتش درست کردند و جشن گرفتند و سده نام آن جشن است.

همچنین او حیوانات سودمند مانند گاو و خر و گوسفند را به شکل جفت جفت جدا کرد تا آنها را پرورش دهند. هوشنگ ۴۰ سال حکومت کرد و پس از او تهمورث دیوبند پادشاه شد.

هوشنگ (به اوستایی: haošyangha)‏، (به پهلوی: hōšang)؛ به معنای کسی که منازل خوب فراهم سازد، یا بخشندهٔ خانه‌های خوب، است. لقب او در اوستا پَرَداتَ (Para-dāta)، به معنای مقدم و بر سر قرار گرفته، است. این لقب در پهلوی (Pēš-dād) ودر فارسی پیشداد شده‌است.

حکیم علیقدر ایران فردوسی‌ حماسه سرا در راه خلق اثری بزرگ قدم می گذاشت. سرودن حماسه را با کیومرث آغاز کرد. خلق انسان اولیه، خود حماسه ای بزرگ بود. کیومرث پا بزمین گذاشت. فردوسی نخستین بیت را سرود. بنام خداوند جان و خرد...

کیومرث بر بلندای قله ایستاده بود و سرزمین ایران را از نظر می گذراند. باد می وزید و جامه پلنگینه کیومرث را تاب می داد. کیومرث، این زنده میرا، شاه ایران و گیتی‌ بود. رعیت او حیوانات بودند. کیومرث کدخدای جهان اولیه بود. تخت شاهی اش تکیه سنگ تراش خورده و بی زینتی بود و ردای شاهی اش پلنگینه پوشی ناچیز. کیومرث رو به سوی خانه اش برگرداند. خانه اش در دل کوه بود. صدای گریه ای شنید. سیامک ، پور پاک کیومرث بود که می گریست. کیومرث به سمت غار دوید و وارد خانه شد. سیامک را در آغوش گرفت. دلش غمگین بود. از کینه اهریمن می ترسید. سیامک را محکم به خود فشرد. نباید یک لحظه از او غافل می شد. خورشید غروب می کرد و کیومرث در حالیکه سیامک را در آغوش داشت به آینده فکر می کرد.

***