پیرمرد خرفت و موشکش

امروز( به وقت سنگاپور) در یک نمایش مسخره، دونالد ترامپ رئیس جمهور آمریکا که از طرف کره شمالی‌ بار‌ها تحت عنوان پیرمرد خرفت نام برده شده است(چند روز دیگر ترامپ ۷۲ ساله میشود که پیر بودنش را ثابت می‌کند و خرفت بودنش هم که ....) با "کیم جون اون" رهبر کره شمالی که از طرف ترامپ تا پیش از این تحت عنوان "موشک" شناخته میشد،(البته هر دو از طرف رسانه‌های امریکایی تحت عنوان دیکتاتور نامیده شدند) در یک کشور بیطرف یعنی‌ سنگاپور، یک پیمان چهار پایه بسته شد که در کل شامل این میشد که از این به بعد به یکدیگر کاری نداشته و جاسوسان اسیر در هر کشور را رد و بدل کنند. این پیمان شامل ۴ مفاد خنده دار بود که از طرف کارشناسان در ظاهر آبکی‌ و بی‌ خاصیت نامیده شد. ولی‌ در اصل و خلاصه کلام اینکه این قسمت از دنیا (۱) که برای خودش به یک قطب اقتصادی تبدیل گشته است با پرداخت باج به آمریکا خودش را از شر ابلیسان غربی حفظ نماید.

کل نمایش بشکل احمقانه‌ای بامزه بود ولی‌ از همه بامزه تر رفتار کیم جون اون بود که درست مانند یک پسر بچه ترسیده و خجالتی سعی‌ میکرد به ترامپ نگاه نکند و از آن بامزه تر زمانی‌ بود که با صدای بمی که با فشار از حلقومش بیرون میامد، قول داد از این ببعد دنیا جای امن تری برای مردم باشد. :) ظاهرا این بنده خدا بیشتر از مردمش تحت تاثیر تبلیغات سؤ و پرپگاندا‌های مسخره رسانه‌های کشورش قرار گرفته و بواقع تصور می‌کند وزنه‌ای است.

Vittoria Ceretti By Luigi And Iango Germany July 2018

غربی وحشیِ وحشیِ وحشی جنایتکار مگر اینکه نوبت ما نشه

محسن چاووشی ترانه ای برای خوزستان خواند و ممنوع کار شد

آلات و ادوات موسیقی از سراسر دنیا

70 Year Old Women on Pan Flutes in Kursk Region of Russia (1991)

تا من سراسر من شوم‌

بام را برافکن و بتاب
که خرمن تیرگی اینجاست‌
بشتاب درها را بشکن
وهم را دو نیمه کن
که منم
هسته این بار سیاه‌
اندوه مرا بچین که رسیدهست‌

دیریست‌ که خویشرا رنجانده ایم
و روزن آشتی بسته ایم

مرا بدانسو بر
بصخره برتر "من" رسان که جدا مانده ام‌

به سرچشمه ناب هایم بردی
نگین آرامش گم کردم
و گریه سردادم‌

فرسوده راهم
چادری کو میان شعله و باد
دور از همهمه خوابستان

و مبادا ترس آشفته شود
که آبشخور جاندار منست‌
و مبادا غم فرو ریزد
که بلند آسمان زیبای منست‌

صدا بزن تا هستی بپاخیزد
گل رنگ بازد
پرنده هوای فراموشی کند

ترا دیدم از تنگنای زمان جستم
ترا دیدم
شور عدم درمن گرفت

و بیندیش که سودایی مرگم
کنار تو زنبق سیرابم‌

دوست من
هستی ترس انگیزست‌
بصخره من ریز
مرا درخود بسای
که پوشیده از خزه "نامم‌"
بروی که "تری" تو
چهره خواب اندود مرا خوشست‌

غوغای چشم و ستاره فرو نشسته است
بمان تا شنوده آسمانها شویم‌
بدرآ
بیخدایی مرا بپا کن‌
محراب بی آغازم شو
نزدیک آی‌
تا من سراسر "من" شوم‌.

سهراب سپهری

برنامه کامل و با شکوه حافظیه، اساتید خوانساری و بنان

نفرت انگیز‌ترین مخلوق

آدمی‌ در دو حالت جنایت می‌کند، و منظور از جنایت، اعمالی است که آنچنان بر سیستم عصبی ناظران و شاهدان جنایت، اثر میگذارد که اعصاب زیر پوست آنان را منقبض کرده و درنتیجه موهای تن آدمی‌ بحالت سیخ درمیاید.

- آدمی‌ زمانی‌ که گرسنه است جنایت می‌کند. (گرسنه جسمانی‌ و گرسنه روحی‌، آنچنان فرقی‌ با هم ندارند.)

- آدمی‌ از سیری زیاد جنایت می‌کند.

تا ۴۰ سال پیش که غربی‌ها به منابع انرژی فسیلی ایران بزرگ بطور کامل دست نیافته بودند، از گرسنگی جنایت میکردند. این جنایات بشکل دو جنگ جهانی‌ بزرگ و مرگبار و یک جنگ نفرت انگیز بنام جنگ سرد، خویش را در تاریخ ثبت کرده است. جنایاتی که آدمی‌ از سر گرسنگی انجام میدهد، در طول زمان شدت و ضعف یافته و گاها پایانی بر آنها میتوان متصور گشت.

اما پس از ۴۰ سال، اینک غرب در حالت سیری زیاد بسر میبرد و پس از این در دهه‌های آینده میرویم که شاهد جنایاتی باشیم که درطول تاریخ موجودیت بشر نظیرش نه دیده و نه شنیده و نه تجربه گشته است. چرا که جنایاتی که آدمی‌ از سر سیری انجام میدهد نه تنها بیمرز و بدون پایان است، بلکه مانند اعتیاد بمواد مخدر، بمرور زمان شدت یافته و افسار گسیخته میگردد.

و هیچکسی‌ درامان نخواهد بود.

این مدعیان در طلبش بی‌خبرانند , کانرا که خبر شد خبری باز نیامد

Anja Rubik By Mario Sorrenti Summer 2018

خیالی ازهم گسیخت‌

در بیداری لحظه ها
پیکرم کنار نهر خروشان لغزید
مرغی روشن فرودآمد
و لبخند گیج مرا برچید و پرید
ابری پیدا شد
و بخار سرشکم را در شتاب شفافش نوشید
نسیمی برهنه و بی پایان سرکرد
و خطوط چهره ام را آشفت و گذشت‌
درختی تابان
پیکرم را در ریشه سیاهش بلعید
طوفانی سررسید
و جاپایم را ربود
نگاهی بروی نهر خروشان خم شد
تصویری شکست‌
خیالی ازهم گسیخت‌.

سهراب سپهری

تا شبدر هست زندگی باید کرد

نامه ای به یک الاغ:
عزیزم! دیروز بعدازظهر توی خیابان دیدمت.
توی آن راهبندان تو یکی را سوار کرده بودی و بی‌خیال بطرف جنوب میرفتی و همه بتو می خندیدند. از دست اینها ناراحت نشو. اینها بهمه چیز و همه کس میخندند. اینها را نمیشود شناخت، حتی اگر هزار سال رویشان تحقیق کرده باشی. اینها بهمان اندازه در استقبال از یک قهرمان فوتبال غیرمنتظره اند که در تشییع یک زن مطرب.

باید یک مأمور بگذاری سرقبر مطرب تا یکدفعه نصف شبی از زیر خاک درش نیاورند که ببرند بگذارند توی موزه‌های تاریخ. من خیلی بچشمهایت نگاه کردم. گفتم از خنده اینها دست وپایت را گم نکنی یکدفعه.

دیدم توی چشمهایت پاسخی نیست. فقط کار خودت را داشتی میکردی. از لابلای ماشینها و بوقها و قهقهه‌ها راهت را پیدا میکردی. من پیدا کردن راه را باید از تو یاد بگیرم. قول میدهم عزیزم!

عزیزم! میدانم روحیه تو زرورقی نیست که باچند تا خنده مسخره بروی نهیلیست شوی، از مردم ببری.

بحقوق حیوانیت زیاد فکر نکن. ازپا درمیآیی. بجایزه انجمنهای حقوقی فکر نکن که مثلا «گور خر بلورین» صبوری را بتو بدهند. پشت سرت حرف درمیآید. همینکه چشمهای سیاهت در تاریکی آن طویله ویلایی میدرخشد، کم از فانوسی نیست که آینده را بمن نشان دهد.

اگر این نهیلیستها هم از بی‌اعتباری دنیا توی گوشت خواندند که مثلا دستت را بکن توی پریز برق و صدتا قرص ضدحاملگی بخور یا برو توی اتاق گاز یا مثلا بفکر صندلی و طناب باش، بگو که اولا طویله ما «پریز» ندارد، ثانیا من توی عمرم قرص نخورده ام، ثالثا گازها اتاق ندارند، رابعا صندلی نمیتواند سنگینی مرا تحمل کند. بگو من توی عمرم روی صندلی ننشسته ام. از داروهای «آرسنیک دار» هم صرفنظر کن. همه‌اش را آن یارو خورد.

بهشان بگو تا شبدر هست زندگی باید کرد.

آنها از خودکشی دسته جمعی حرف میزنند. میخواهند ترا از راهت منحرف کنند ولی خودشان یکروز با شلوار بدون اتو بیرون نمی روند. خودشان بخاطر یک میز، یک تومان، یک مأموریت، یک سخنرانی و یک سکه خودشان را میکشند. نه اینکه بکشند واقعا، بلکه هرجور تحقیری را میپذیرند. میگویند ما عرضه خودکشی نداریم. تو مواظب باش که آن گوشهای عظیمت -ماشالله- بدهکار این حرفها نباشد.

گر بهمه عمرخویش با تو برآرم دمى, حاصل عمر آندم است باقى ایام, رفت

روز چال کردن جسد خمینی... بازنشر

مامور کثیف وزارت اطلاعات انگلیس، پروژه غرب ورشکسته و گرسنه، مامور بخاک سیاه نشاندن ملت ایران و نابودی سرزمین پهناور، ثروتمند و زیبای ایران، ملعونی که لعنت خدا همواره بر روح کثیفش باد، در چنین روزی (۱۴ خرداد) و پس از کشتار میلیون‌ها ایرانی‌، بر اثر بیماری ناشناخته‌ای که وجودش را به توده‌ای نجاست متعفن تبدیل کرده بود، و یک روز پیش از این سقط شده و جسدش کاملا به روش غیر اسلامی در سردخانه نگاه داری شده بود، در حالی‌ که هلی‌کوپتر حامل جسد متعفن و کثیفش ده‌ها ایرانی‌ دیگر را زیر بالگرد‌های خود بخاک و خون کشیده بودند، و جسد این ملعون هم هنوز در حال کشتار ایرانی‌‌ها بود، در حالی‌ که هیچ فاحشه‌ای را اینچنین بخاک نسپردند، یعنی‌ بدون خواندن دعا‌ و ادای احترام، تند تند، با عجله و دستپاچگی ، با کفن پاره پاره‌ای که در آن خراب هم کرده بود، در قبر انداخته و بالاخره چال کردند. این ملعون از دی‌ ماه سال ۱۳۵۷ که پای شوم و پلیدش را به ایران گذشت تا ۱۳ خرداد ماه سال ۱۳۶۸ که سقط شد، هیچ چیزی بجز ذلت، مرگ و نابودی، فقر و بی‌ آبرویی برای ایران و ایرانی‌ ، با خود بهمراه نداشت و در مدت ۱۰ سال آنچنان ویرانی بر ایران تحمیل کرد که هیچ لشگر دشمنی با پیشرفته‌ترین بمب‌ها توانایی آن را نداشته و ندارد. و شوم بختی و پلیدی که این ملعون بر سر ایران و ایرانی‌ آورد ، اهریمن در طول موجودیتش بر سر کسی‌ نیاورده است. و ارث بجا مانده او، توسط وارثان عرب و ترک ملعون تر از او، همچنان ادامه دارد. این گور به گور شده، ایران را همان سال‌های نخسست ورود کثیفش درگیر جنگی خانمان سوز کرد که در طی‌ آن میلیون‌ها جوان ایرانی‌ کشته، ناپدید، اسیر و معلول گشتند. و بیش از یک میلیون از مردم عادی ایرانی‌ به جوخه‌های اعدام سپرده شده و با تیر تروریست‌های پلستینی و داعشی‌های ترک به رگبار بسته شده و در کمال بی‌گناهی در خون غلتیدند. و اموالشان به کشور‌های عربی و ترکیه برده شد. در این دوران که به دوران طلایی امام معروف است!! ، رشد و پیشرفت ایران از نظر اقتصادی، اجتماعی، سیاسی و اخلاقی‌، به زیر صفر رسیده و جز خشونت افسار گسیخته هیچ چیز دیگری اجازه خود نمایی و نمو پیدا نکرد. این دوران، داستان خونینترین و سیاه‌ترین دوران زندگی‌ ایران و ایرانی‌ در طول ۱۰ هزار سال تاریخ مدون و با شکوه و امپراتوری جهان شمول و سالاری ایرانی‌ بر دنیاست. و امروز پس از ۳۷ سال نتایج شوم ورود این گور به گور شده به ایران، بر همه کس عیان و آشکار است، و تکرار آن حال تهوع میدهد.

من هنوز در این فکرم که چگونه جسد متعفن خمینی کژ و گوژ است و کسی‌ پاهای این ملعون را در بیمارستان صاف نکرده و جسد با پایِ خمیده از زائو خشک شده است!!

روز که با دوچرخه رفتیم خواستگاری سیندرلا

دیگه داشت کفرم از دست این دختره در میومد. آبجیمو می گم. می دونست نباید سر به سر من بذاره، ولی از صبح که پا شده بودیم یه ریز مسخره بازی در می آورد و می خندید. آخه بابا! مگه خواستگاری رفتن خنده داشت؟ یه بار که یه مزه ای پروند و خندید، رفتم تو شیکمش که :«چته الکی می خندی؟ به خدا این دفعه می زنم تو سرت ها!» که مادرم دخالت گرد و گفت:« استغفرالله! ... بابا دست وردارین. انگار نه انگار که امروز می خوایم بریم خواستگاری! پسر صداتو چرا انداختی او گلوت؟ دختر، وامونده! تو که ادا درآر و داداشتو حرص و جوش بده.»
آبجیم که داشت دامنشو اتو می کرد خنده ی ریزی کرد و گفت:« به خدا دست خودم نیست! اگه برای خودمم با دوچرخه میومدن خواستگاری، خنده ام می گرفت.»
مادرم نگاه سرزنش آلودی بهش انداخت و گفت:«وا! بحق چیزهای نشنفته! کجاش خنده داره؟ خب، پسره نداره. بره دزدی؟ تازه مگه دوچرخه چشه؟»
جواب آبجیم تو آستینش بود:« چش نیست؟ آخه کجای دنیا دیدین سه نفر آدم بزرگ هلک و هلک سوار یه دو چرخه ی فکسنی بشن و برن خواستگاری؟! تازه اون هم خواستگاری یه دختر معمولی که نه؛ خواستگاری سیندرلا!» و به دنبال حرفش قهقهه ی بلندی سرداد.
دیگه داشتم داغ می کردم. از اتاق زدم بیرون. این اسم سیندرلا رو خود من درب و داغون انداخته بودم تو دهنش. چه می دونم! اون روزهای اول که عاشق شده بودم یه بار که داشتم واسه ی آبجیم از مشخصات دختره تعریف می کردم وقتی ازم پرسید قیافه اش چه جوریه، من که زیباترین زنی که توی تمام عمرم دیده بودم سیندرلا بود –اون هم توی سینما- از دهنم پرید و با شور و هیجان گفتم :«قیافه اش؟ ... قیافه ش... شبیه .... شبیه ... سیندرلاست!...» که آبجیم نگاه تحسین آمیزی بهم کرد و با خشنودی گفت:« نه بابا! بزنم به چوب، سلیقه ی داداش ما هم تعریفی شده!» حالا نیم وجبی داشت ادای اون روز منو درمیاورد.
خلاصه. با هزار و سلام و صلوات آماده شدیم که بریم. ساعت حدود 5 بعد از ظهر بود. رفتم سراغ دو چرخه ام. دو چرخه ی قدیمی و مستعملی که از مرحوم بابام بهم رسیده بود. از صبح حسابی روغنکاری و گردگیری اش کرده بودم. به خاطر همون روز یه سری نوار پلاستیکی آبی خریده بودم و تموم بدنه و فرمونش رو نوار پیچ کرده بودم؛ آخه شنیده بودم آبی، رنگ عشقه! با آب و تاید هم حسابی برقش انداخته بودم.
بالاخره مادره و خواهر، رضایت دادن و اومدن. طفلک مادرم که چادر یادگاری سفر کربلاش رو که توی مهمونی های رودرواسی دار سرش می کرد برداشته بود، دم در اتاق شروع کرد به زیر لب دعا خوندن. آبجیم هم چادر مشکی نویی رو که مخصوص همون روز خریده بود سر کرده بود و همین جور که داشت کفش هاشو می پوشید با خنده ی شیطنت آمیزی آهسته، طوری که من بشنوم زیر لب گفت:« آه! سیندرلا... تو کجایی که شوم من چاکرت!...» از عصبانیت با غیض گفتم:« بالاخره که برمی گردیم خونه. اون موقع از خجالتت در میام.» که مادرم دخالت کرد و گفت:« بابا! خوب نیست، صلوات بفرستین. دختر! تو هم زبون به دهن بگیر.» بعد رو کرد به من و گفت:« تو هم که نوبرشو آوردی، خوب شوخی می کنه.»
در حیاط رو بازکردم و دوچرخه رو بردم توی کوچه. یه نگاهی به این طرف و اون طرف انداختم. دلم نمی خواست کسی ما رو ببینه. خجالت می کشیدم. هم از حرف همسایه ها که :«ماشاالله ... پسر آقا مرتضی هم برای خودش مردی شده.» و هم از این که « ببین پسر آقا مرتضی با دو چرخه داریه می ره خواستگاری؛ تازه اون هم سه ترکه.»
خلاصه جنگی از خونه زدیم بیرون. مادرم رو روی تنه ی جلوی دوچرخه سوار کردم و خودم هم سوار شدم و به آبجیم گفتم ترک عقب بشینه. چادرهاشون رو جمع و جور کردن و با بسم الله و صلوات و فوت کردن های مدام مادرم راه افتادیم. اولش حفظ تعادل دوچرخه برایم مشکل بود، ولی زود عادت کردم. مادرم بیچاره برای اینکه خودش رو روی دوچرخه بند کنه همچین محکم فرمون دوچرخه رو گرفته بود که من درست نمی تونستم این ور و اون ور بپیچم.
می دونستم توی دلش داره هزار جور دعا می خونه ونذر می کنه و صلوات می فرسته. دلم سوخت. بنده ی خدا چشم امیدش به من بود که سر و سامون بگیرم تا به قول خودش وقتی سرش رو گذاشت زمین، یه خونه ای باشه که اقلا سرپناه خواهرم هم باشه. هرچند این خواهر که من داشتم با سرپناه می دونست چه جوری گلیمش رو از آب بیرون بکشه.

اگر پوستر‌ها واقعیت فیلم‌ها را بر روی خود بنمایش میگذاشتند

بجزانسان، هیچ حیوان دیگری از روی بدجنسی و یا برای لذت حیوان دیگری را نمیکشد

کنار راه زمان دراز کشیدم‌

بروی شط وحشت برگی لرزانم‌
ریشه ات را بیاویز

من از صداها گذشتم‌
روشنی را رها کردم‌
رویای کلید از دستم افتاد
کنار راه زمان دراز کشیدم‌
ستاره ها در سردی رگ هایم لرزیدند
خاک تپید
هوا موج زد
علفها ریزش رویا را در چشمانم شنیدند

میان دو دست تمنایم روییدی‌
در من تراویدی‌
آهنگ تاریک اندامت را شنیدم‌
نه صدایم
و نه روشنی‌

طنین تنهایی تو هستم‌
طنین تاریکی تو

سکوتم را شنیدی‌
بسان نسیمی از روی خودم برخواهم خاست‌
درها را خواهم گشود
در شب جاویدان خواهم وزید

چشمانت را گشودی
شب در من فرود آمد.

سهراب سپهری

کار پاکان را قیاس از خود مگیر, گرچه ماند در نبشتن شیر, شیر

Alessandra Ambrosio World Cup Torch June 2018

۵۰ سال پیش ایرانی‌‌ها اینچنین موسیقی میساختند

Aref - Eshghe Tou Nemimirad

به رسم سپاس و قدردانی ازتمامی هنرمندان جاودانه و بزرگی که صدا و آثارشان همواره جزئی ازشیرینترین و خاطره انگیزترین لحظه های زندگی بسیاری از ما بوده است. ترانه هایشان را زمزمه کردیم ، عاشق شدیم ، خندیدیم و گریستیم و مجالس سرورمان را با ترانه هایشان به پا کردیم . حالا نیزشنیدن دوباره آنها یادآور گذشته های تلخ و شیرین و دور و نزدیک ماست ، یادآور خانه مادری، عشق و شهرو محله قدیمی و برای بسیاری یادآور خاک وطن ...

Googoosh Pol

Dariush-Bi hamegan be sar shavad

حامی

معلوم نبود که حامی دارم یا نه. نمیشد دراینباره اطلاعات دقیقی بدست آورد. همه صورتها سرد وعبوس بودند. سروضع بیشتر کسانی که از مقابلم رد می شدند و آنان که توی راهروها، چندبار دیدمشان، مثل زنان چاق بود. پیشبندهایی باخطوط سفید و آبی داشتند که همه هیکلشان را میپوشاند. مادام بشکمشان دست میکشیدند و با حرکاتی آهسته، اینطرف و آنطرف چرخ میزدند. حتی نتوانستم بفهمم که توی یک ساختمان دادگاه هستم یا جایی دیگر. بعضی نشانه ها میگفت که در دادگاه هستم و بعضی دیگر نه.
از جزئیات اگر چشم پوشی کنم، صدای همهمه پیوسته ای که از دور بگوش میرسید مرا بیاد دادگاه می انداخت. درست نمیشد فهمید که همهمه از کدام سمت می آید. اتاقها طوری از آن پرشده بود که احساس میکردی از هرطرف بگوش میرسد.
یا بهتر است بگویم فکر میکردی همانجا که ایستاده ای محل همهمه است. ولی چنین فکری بطور مسلم اشتباه بود. واقعیت اینبود که آن همهمه از جایی دور بگوش میرسید.
بنظرم آن راهروهای تنگ، با سقف ساده و مدور، پیچ و خمی آرام و درهایی بلند که کمی تزیین شده اند، برای محیطی کاملا آرام ساخته شده اند و احتمالا راهروی موزه یا کتابخانه است. اما گر آنجا دادگاه نیست، چرا داشتم آنجا دنبال حامی میگشتم؟ دلیلیش این بود که همه جا دنبال حامی بودم. همه جا وجود حامی ضرورت دارد. البته جاهای دیگر، بیشتر از دادگاه به حامی نیاز دارند. بهرحال فرض براینست که دادگاه مطابق قانون رأی صادر میکند. اما اگر فرض براین بود که احیانا عمل دادگاه غیرعادلانه است، زندگی کردن دیگر امکان نداشت. انسان باید مطمئن باشد که دادگاه به عالیجناب قانون، آزادی عمل داده، چرا که این تنها وظیفه ای است که باید انجام دهد. ولی خود قانون، عبارت است از شکایت، دفاع و صدور حکم و دخالت خودسرانه افراد در این زمینه گناهی نابخشودنی شمرده می شود. اما وضع در مورد مدارک جرمی که مبنای صدور حکم قرار می گیرند متفاوت است. مدارک جرم متکی بر تحقیقاتی است که در جاهای مختلف صورت گرفته، پرسش و پاسخ از خانواده و بیگانگان، دوست ها و دشمنها، توی محیط خانواده و اماکن عمومی، شهر و روستا، خلاصه هرجا که بشود. اینجاست که داشتن حامی سخت لازم می شود. حامیان بیشتر، حامیان بهتر، حامی کنار حامی، هرکدام بغل دست آن یکی ، یک دیوار زنده، چرا که حامیان موجوداتی محسوب میشوند که تکان دادنشان کار آسانی نیست. ولی شاکیان، این روباه های مکار، این راسوهای زرنگ، این موشهای نامرئی، از کوچکترین سوراخ ها رد میشوند. و حتی راهشان را از بین پاهای حامیان هم باز میکنند. بنابراین آدم باید کاملا بهوش باشد. من هم بهمین دلیل اینجا هستم. آمده ام تا حامی پیدا کنم. ولی هنوز یکی هم پیدا نکرده ام. فقط همین پیرزنها مرتب درحال رفت و آمدند. اگر با جستجو کردن، سرم را گرم نکرده بودم همینجا خوابم برده بود. آمدن به اینجا اشتباه بود. با کمال تأسف نمیتوانم نگویم که اشتباهی اینجا آمده ام. واقیعت امر اینست که باید جایی می رفتم که آدمهای زیادی دورهم جمع میشوند. آدمهایی از جاهای مختلف، از همه قشرها، همه شغلها و با هر سن و سال. باید مکانی پیدا میکردم که ازبین این افراد، آدمهای مناسب و خوش برخورد و آنها را که نسبت بمن ذهنیت مناسبتری دارند، بادقت بیشتری انتخاب کنم. ممکن است برای اینکار یک نمایشگاه بزرگ سالانه مناسبتر بنظر برسد- ولی من بجای اینکه بچنان نمایشگاهی سر بزنم، دارم دراین راهروها پایین و بالا میروم، جایی که فقط این پیرزنها دیده میشوند. تازه تعداد این پیرزنها هم آنقدر زیاد نیست، همان قبلی ها هستند که مدام مشغول رفت و آمدند. و همین تعداد کم هم باهمه آهسته حرکت کردنشان، نصیب من نشده اند. مثل ابرهای باران زا، خیلی نرم از کنارم رد میشوند. همه فکر وذکرشان متوجه یک کار نامعلوم است.
پس چرا بدون تأمل وارد خانه ای میشوم، بدون اینکه نوشته بالای درش را بخوانم؟ حالا دیگر وارد راهرو شده ام و طوری اینجا باصلابت جا خوش میکنم که یادم میرود زمانی هم بیرون از خانه بوده ام، که از پله ها هم بالا آمده ام. اما دیگر نباید برگردم، نمیتوانم چنین وقت تلف کردن و اعتراف به این که راه را عوضی رفته ام را تحمل کنم.
چیزی گفتی؟ در این زندگی کوتاه و پرشتاب که با همهمه ای درهم آمیخته شده، از پله پایین بروم؟ ممکن نیست. فرصت در نظر گرفته شده برای تو آنقدر کوتاه است گه اگر لحظه ای از آنرا ازدست بدهی کل زندگیت را ازدست داده ای. چراکه زندگی تو از این طولانیتر نمیشود. چراکه زندگی تو همیشه اندازه زمانی است که از دست میدهی. پس اگر راهی را شروع کرده ای ، همان راه را ادامه بده. درهر شرایطی، بهرحال برنده تویی. خطری تهدیدت نمیکند. شاید دست آخر سقوط کنی اما اگر درهمان قدم اول سرت را برمیگردانی و از پله های پایین میرفتی، درهمان ابتدای راه، احتمالا که نه، یقینا سقوط میکردی. بنابراین اگر اینجا، داخل راهرو چیزی نصیبت نشد، درها را بازکن، پشت درها هم اگر چیزی نبود، طبقه های دیگری هم وجود دارد، آن بالا هم اگر چیزی نبود، اشکالی ندارد، از پله های دیگری بالا برو. تا وقتی از بالا رفتن خسته نشده ای، پله ها تمام نمیشود، شاید زیر پاهای بالا رونده تو، پله ها رو بالا رشد کنند.

فرانتس کافکا
ترجمه محسن آزرم