۲۳.۲.۹۶
کاش این پرده برخسار نداشت
عاقل از کار بزرگی طلبید
تکیه بر بیهده گفتار نداشت
آب نوشید چو نوشابه نیافت
درم آورد چو دینار نداشت
بار تقدیر به آسانی برد
غم سنگینی این بار نداشت
با گرانسنگی و پاکی خو کرد
همنشینان سبکسار نداشت
دانه جز دانهٔ پرهیز نکشت
توشهٔ آز در انبار نداشت
اندرین محکمهٔ پر شر و شور
با کسی دعوی پیکار نداشت
آنکه با خوشه قناعت میکرد
چه غم ار خرمن و خروار نداشت
کار جان را بتن سفله مده
زانکه یک کار سزاوار نداشت
جان پرستاری تن کرد همی
چو خود افتاد، پرستار نداشت
چه عجب ملک دل ار ویران شد
همه دیدیم که معمار نداشت
زهد و امساک تن از توبه نبود
کم از آن خورد که بسیار نداشت
کار خود را همه با دست تو کرد
نفس جز دست تو افزار نداشت
روح چون خانهٔ تن خالی کرد
دگر این خانه نگهدار نداشت
تن در این کارگه پهناور
سالها ماند ولی کار نداشت
به هنر کوش که دیبای هنر
هیچ بافنده ببازار نداشت
هیچ دانی چه کسی گشت استاد
آنکه شاگرد شد و عار نداشت
کار گیتی همه ناهمواریست
این گذرگه ره هموار نداشت
دیده گر دام قضا را میدید
هرگز این دام گرفتار نداشت
چشم ما خفت و فلک هیچ نخفت
خبر این خفته ز بیدار نداشت
گل امید ز آهی پژمرد
آه از این گل که به جز خار نداشت
زینهمه گوهر تابنده که هست
اشک بود آنکه خریدار نداشت
در میان همه زرهای عیار
زر جان بود که معیار نداشت
دل پاک آینهٔ روی خداست
این چنین آینه زنگار نداشت
۲۲.۲.۹۶
از سنگ اهرمن نتوان داشت ایمنی
آهوی روزگار نه آهوست، اژدرست
آب هوی و حرص نه آبست، آذرست
زاغ سپهر گوهر پاک بسی وجود
بنهفت زیر خاک و ندانست گوهرست
درمهد نفس چند نهی طفل روح را
این گاهواره رادکش و سفله‌پرورست
هرکس ز آز روی نهفت از بلا رهید
آنکو فقیر کرد هوای را توانگرست
در رزمگاه تیرهٔ آلودگان نفس
روشندل آنکه نیکی و پاکیش مغفرست
در نار جهل ازچه فکندیش، این دلست
در پای دیو ازچه نهادیش، این سرست
شمشیرهاست آخته زین نیلگون نیام
خونابه‌ها نهفته دراین کهنه ساغرست
تادر رگ تو مانده یکی قطره خون بجای
در دست آز از پی فصد تو نشترست
همواره دید و تیره نگشت، اینچه دیده‌ایست
پیوسته کشت و کندنگشت، این چه خنجرست
دانی چه گفت نفس بگمراه تیه خویش
زین راه بازگرد، گرت راه دیگرست
در دفتر ضمیر، چو ابلیس خط نوشت
آلوده گشت هرچه بطومار و دفترست
مینا فروش چرخ زمینا هرآنچه ساخت
سوگند یاد کرد که یاقوت احمرست
از سنگ اهرمن نتوان داشت ایمنی
تا بر درخت بارور زندگی برست.
فیلسوف، حکیم، وارسته‌ای آزاده، شاعره و افتخار زن معاصر ایرانی،
پروین اعتصامی
۲۱.۲.۹۶
آنجا که نه باران نه آفتابست
شالودهٔ کاخ جهان برآبست
تا چشم بهم برزنی خرابست
ایمن چه نشینی درین سفینه
کاین بحر همیشه در انقلابست
افسونگر چرخ کبود هرشب
در فکرت افسون شیخ و شابست
ای تشنه مرو کاندرین بیابان
گریک سر آبست، صد سرابست
سیمرغ که هرگز بدام نیاد
در دام زمانه کم از ذبابست
چشمت بخط و خال دلفریب است
گوشت بنوای دف و ربابست
تو بیخود و ایام در تکاپو است
تو خفته و ره پر ز پیچ و تابست
آبی بکش از چاه زندگانی
همواره نه این دلو را طنابست
بگذشت مه و سال وین عجب نیست
این قافله عمریست در شتابست
بیدار شو، ای بخت خفته چوپان
کاین بادیه راحتگه ذئابست
بر گرد از آنره که دیو گوید
کای راهنورد، این ره صوابست
ز انوار حق از اهرمن چه پرسی
زیراک سئوال تو بی جوابست
با چرخ، تو با حیله کی برآئی
در پشه کجا نیروی عقابست
بر اسب فساد، از چه زین نهادی
پای تو چرا اندرین رکابست
دولت نه به افزونی حطام است
رفعت نه به نیکوئی ثیابست
جز نور خرد، رهنمای مپسند
خودکام مپندار کامیابست
خواندن نتوانیش چون، چه حاصل
در خانه هزارت اگر کتابست
هشدار که توش و توان پیری
سعی و عمل موسم شبابست
بیهوده چه لرزی زهر نسیمی
مانند چراغی که بی حبابست
گر پای نهد بر تو پیل، دانی
کز پای تو چون مور در عذابست
بی شمع، شب این راه پرخطر را
مسپر بامیدی که ماهتابست
تا چند و کی این تیره جسم خاکی
بر چهرهٔ خورشید جان سحابست
در زمرهٔ پاکیزگان نباشی
تا بر دلت آلودگی حجابست
پروین، چه حصاد و چه کشتکاری
آنجا که نه باران نه آفتابست.
پروین اعتصامی
مملکتِ چپاول گشته
 |
| تخت طاووس که تخت کیانی شاهنشاهان ایران است و سراسر با جواهرات بینظیر پوشیده شده تا سال فتنه ۵۷ در موزه جواهرات سلطنتی ایران موجود بود، آیا امروز هم در آنجاست؟ |
اشتراک در:
پست‌ها (Atom)