راک اند رول سبکی از موسیقی است که در ایالات متحده و در اواخر دهه ۱۹۴۰ و اوایل دهه ۱۹۵۰ آغاز شد و تکامل یافت و برگرفته از سبکهای موسیقی آفریقایی مثل گاسپل، جامپ بلوز، جاز، Boogie-woogie، ریتم اند بلوز همراه با موسیقی کانتری است. درحالیکه عناصری از راک اند رول را در ضبطهای بلوز از دهه۱۹۲۰ و در ضبطهای کانتری از دهه ۱۹۳۰، میتوان شنید اما تا سال ۱۹۵۴ این سبک موسیقی هیچگونه اسمی را بدست نیاورده بود.
بعدها این موسیقی باعث پدید آمدن گونههای دیگری مثل راک شد و اکنون نام راک اند رول بیشتر برای اشاره بهمان صورت آغازین آن یعنی موسیقی دهه ۱۹۵۰ و اوایل ۱۹۶۰ (تقریباً قبل از ظهور بیتلز) بکار میرود.
از کسانی که این نوع موسیقی را بنا نهادند میتوان از الویس پریسلی، ملقب به سلطان راک اند رول، و بادی هالی نام برد.
موسیقی راک در ایران، از اواخر دهه چهل خورشیدی و با ظهور خوانندگانی مانند: کوروش یغمایی، فرهاد مهراد و فریدون فروغی رواج پیدا کرد اما پس از پس از فتنه ۵۷ و اشغال ایران توسط تروریستهای ترک و عربِ دست نشانده غرب، در ظاهر امر بدست فراموشی سپرده شد.
موسیقی راک ایران از «راک آمریکایی» تأثیر گرفتهاست. در این نوع موسیقی نیز همانند بیشتر سبکهای راک، گیتار الکتریک و گیتار بیس و درامز اصلیترین سازها هستند. در بعضی از گروهها کیبورد نیز وظیفه تنظیم ریتمها و سمپلها را برعهده دارد.
دههٔ ۱۳۴۰ و ۱۳۵۰ و سالهای پیش از فتنه ۵۷:
در آن زمان موسیقی سنتی در میان مردم محبوب بود و موسیقی پاپ نیز با سرعت زیادی رو بگسترش و پیشرفت بود و به رقابت با سبکهای غربی و آمریکایی در سطح ملی، میپرداخت. همچنین به دلیل برپایی کنسرت خوانندگان غربی در ایران؛ تبادل موسیقی و فرهنگ و هنر نیز میان ایران و سایر کشورها وجود داشت. در آن زمان در ایران افرادی بودند که به گروههایی مانند پینک فلوید، بیتلز و لدزپلین گوش میدادند و آلبومهایشان را خریداری نموده و سبک آنها را دنبال میکردند.
فتنه ۵۷ سالهای پس از آن:
فتنه ۵۷ برای جامعه ایران در تمامی زمینهها بویژه هنر و موسیقی پیامدهای خوبی در پی نداشت. از همان اولین سالهای پس از فتنه ۵۷، فعالیت هرگونه موسیقی ممنوع گردید! موسیقی پاپ غیرمجاز اعلام شده و به تبع آن سبک راک نیز اجازه فعالیت نیافت. تنها نوع موسیقی که مجوز فعالیت داشت، موسیقی سنتی و سرودهای انقلابی بود. وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، فیلترینگ بزرگی را در مقابل هرگونه موسیقی انجام میداد و به تبع آن بیشتر خوانندگان پیش از انقلاب بکشورهای دیگر مهاجرت کردند. تنها تعداد انگشت شماری از خوانندگان پیش از انقلاب از ایران خارج نشدند که پیشگامان راک ایرانی نیز از جمله این افراد بودند. کوروش یغمایی، فرهاد و فریدون فروغی در کشور ماندند تا وزارت فرهنگ و ارشاد فعالیت آنها را ممنوع کند. کوروش یغمایی تا ۱۷ سال اجازه فعالیت نیافت؛ صدای فرهاد سالها پخش نشد و تنها یک آهنگ به نام «وحدت» از او پخش گردید که در وصف پیامبر اسلام بود و مضمونی انقلابی داشت. فریدون فروغی نیز وضعی مشابه و بمراتب سختتر از دیگر همراهانش داشت. با این شرایط، دوران رکود و انزوای موسیقی راک ایرانی آغاز شد.