یورو نیوز مینویسد:
رایلی بی. کینگ معروف به بی.بی. کینگ نوازنده مشهور گیتار الکتریک در سبک بلوز در سن ۸۹ سالگی در گذشت.
او که از دهه ۸۰ میلادی به دیابت از نوع دوم مبتلا بود در ماه آوریل نیز چند روز در بیمارستان بستری شد.
از او به عنوان “شاه بلوز” یاد می شود و او در رتبه ششم در میان گیتاریست های برتر جهان در تاریخ قرار دارد. او ۱۵ جایزه گرمی را بنام خود ثبت کرد.
بی.بی. کینگ با نام اصلی رایلی کینگ در روستای اتا بنا در میسیسیپی زاده شد. او بیشتر کودکی اش را با مادر و مادربزرگش در یک مزرعه ی پنبه کار می کرد. او گفته قبل از آن که استعدادهایش کشف شود در مزرعه در آن زمان به ازای هر ۴۵ کیلوگرم پنبه ۳۵ سنت دریافت می کرد. در دوره ی کودکی اش او از موسیقدانان بلوزی هم چون تی-بون واکر و لانی جانسون و بلایند لمون جفرسون موسیقدانان جازی همچون جنگو راینهارت و چارلی کریستین تاثیر می گرفت. بعد از مدتی کینگ متوجه استعدادش در خواندن شد و خواندن را در کلیسای روستا آغاز کرد.
مادر و مادر بزرگش بسیار دیندار بودند و او را همیشه برای مراسم دینی به کلیسا می بردند، در آنجا بود که او نخستین آموزه های موسیقی را از کشیش آنجا،آرچی فیرا، که از خویشاوندان دور او بود فرا گرفت. کشیش فیرا با استفاده از خواندن های هیجان انگیز و همراهی گیتار با آن مردم را موعظه می کرد. در آنجا بود که کینگ نخستین آکورد ها را آموخت.
در سال ۱۹۴۳ کینگ به ایندیونولا در میسیسیپی نقل مکان کرد و توانست شغلی به عنوان راننده ی تراکتور پیدا کند. در آنجا همراه با یک گروه موسیقی کلیسایی در رادیو ی محلی و کلیساها اجرا می کرد. پس از پایان سربازی از دیگر اعضای گروه خواست تا برای موفقیت های بیشتر ایندیونولا را ترک کنند اما کینگ فهمید برای پیروزی باید به تنهایی عمل کند و در سال ۱۹۴۶ بعد از یک روزی سخت کاری بر روی مزرعه وقتی که می خواست تراکتور را از زمین خارج کند تراکتور خراب شد و کینگ با تنها دو و نیم دلار و گیتارش آنجا را به مقصد ممفیس ترک کرد و به نزد پسرخاله اش بوکا وایت ،که خود از نوازندگان مشهور گیتار بود، رفت.
ده ماه پییش بوکا وایت ماند و دوباره به اندیونولا برگشت تا خود را برای بازگشت بهتر آماده کند و در آخر به وست ممفیس رفت. او در آنجا در برنامه ی رادیویی سانی بوی ویلیامسون دوم در رادیو ی KWEMبرنامه اجرا می کرد و کم کم مخاطبینی پیدا کرد. پس از چندی او یک برنامه ی ده دقیقه ای در رادیوی معروف WDIA به نام King's Spot گرفت. کمی نگذشت که King's Spot معروف شد و به برنامه ی بلند تری به نام Sepia Swing Club تبدیل شد.
زمانی که برای رادیوی WDIA کار می کرد به او لفب پسر بلوز خیابان بیل ( Beale Street Blues Boy) دادند که بعد به پسر بلوز( Blues Boy) خلاصه شد، که آخر هم به .B.B کوتاه شد. در آنجا بود که با تی-بون واکر ملاقات کرد. در باره او می گوید:" بار نخستی که صداشو شنیدم، فهمیدم که من هم باید[یک گیتار الکتریک] داشته باشم. 'باید' یکی می داشتم، بجز از راه دزدی.".
کینگ دوبار ازدواج کرده است ، با مارتا لی دنتون، از سال ۱۹۴۶ تا۱۹۵۲ و سو کارول هال از ۱۹۵۸ تا ۱۹۶۶ هر دو ازدواج به خاطر ۲۵۰ اجرا ی کینگ در سال به طلاق انجامید. گفته شده او پدر پانزده فرزند و تا سال ۲۰۰۴ پدربزرگ پنجاه نوه است. او بیش از ۲۵ سال است که از مرض قند نوع دو رنج می‌برد و به همراه کریستال باورساکس در پیام های بازرگانی شرکت های مبارزه با دیابت شرکت می کند.
او یک خلبان است و پرواز را در سال ۱۹۶۶ آموخت و خودش برای رفتن به کنسرت هایش پرواز می کرد.اما در سال ۱۹۹۵ ، زمانی که هفتاد ساله شد، به توصیه ی بیمه و مدیر برنامه هایش پرواز را کنار گذاشت.
خواننده ی مورد علاقه ی او فرانک سیناترا است. او در زندگی نامه ی خود می گوید که او هر شب قبل از خواب به آلبوم In the Wee Small Hours از فرانک سیناترا گوش می دهد. کینگ از سیناترا به عنوان کسی که در را به روی هنرمندان سیاهپوست گشود یاد می کند. سیناترا بی.بی. کینگ را در دهه ی ۱۹۶۰ وارد کلوب های اصلی لاس وگاس کرده بود.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر