باشگاه "بو هیمی ین" یک باشگاه خصوصی است که اعضای آن فقط مرد‌ها هستند. این باشگاه در سال ۱۸۷۲ نخست توسط تعداد کمی از خبرنگاران جوان تاسیس شد و از آن سال تا کنون هر ساله یک نشست سالانه برگزار میکند. اعضای آن افراد با نفوذ در همه زمینه‌ها هستند و در مورد مسایل مختلف آمریکا و دنیا تصمیم میگیرند.
باشگاه دارای تعدادی عضو ثابت و دأیمی و اصلی است، و تعدادی اعضای موقتی و میهمان.
باشگاه "بو هیمی ین" در دو محل مستقر است:
یک محل شهری که در منطقه میدان اتحادیه سان فرانسیسکو قرار دارد
بیشه "بو هیمی ین" (Bohemian Grove) با مساحت ۱۱۰۰ هکتار در مونت ریو، کالیفرنیا قرار دارد. این اردوگاه متعلق به یک باشگاه خصوصی از هنرمندان مرد است که با نام باشگاه "بو هیمی ین" شناخته میشوند.
(Bohemian Club)
بیشه "بو هیمی ین" هر ساله در اواسط ماه جولای، میزبان اعضای اصلی و ثابت باشگاه "بو هیمی ین" و مهمانان دعوت شده که همگی از افراد برجسته در دنیای سیاست ( حتی روسای جمهور آمریکا ، فرانسه، نخست وزیران انگلیس، پادشاهان اینجا و آنجا در بین آنان هستند) ستارگان هنر، بویژه نوازندگان بزرگ و ستارگان دنیای موسیقی، ورزش، مردان صاحب قدرت در جهان، مدیران روزنامه‌های پر تیراژ و بازرگانان و ثروتمندان بزرگ جهان هستند، میباشد. این نشست دو تا سه هفته‌ای ( سه تعطیلی آخر هفته پشت سر هم) طول می‌کشد.
اعضای ثابت و اصلی میتواند از محل این باشگاه در زمانی که مورد استفاده گروه نیست استفاده کرده و مهمانی خصوصی برگزار کرده و حتی دوستان و اعضای فامیل را به آنجا دعوت کنند، هر چند زنان و مهمانان کم اهمیت میبایستی پیش از ساعت ۹ و ۱۰ شب محل باشگاه را ترک کنند. و مهمانان نیز میبایستی پیش از آمدن به محل باشگاه مورد تائید دیگر اعضای ثابت باشگاه قرار بگیرند.
هر عضو باشگاه "بو هیمی ین" پس از ۴۰ سال عضویت در این باشگاه دارای یک کرسی ویژه به نام "گارد قدیمی" میشود. این تغییر وضعیت عضو ، به او این حق ویژه را میدهد تا در دور میز گفتگو و بحث، همیشه دارای یک صندلی باشد و این بدان معنی است که میتواند در گفتگو‌های جدی گروه شرکت کرده و صاحب رای باشد.
رئيس جمهور پیشین ایاات متحده آمریکا هربرت هوور ، پس از ۴۰ سال عضویت در این باشگاه در ۱۹ مارس ۱۹۵۳ صاحب کرسی گارد قدیمی شد و او در یک سخنرانی در شهر نیویورک با افتخار از این تغییر نقش خود در باشگاه سخن گفت و کرسی گارد قدیمی را با مقام پیشین خود به عنوان مشاور رئیس جمهور پیشین آمریکا، مقایسه کرده و یکی دانست.
شعار باشگاه این است " جای عنکبوت‌های بافنده اینجا نیست"! و منظور این است که هر کسی وارد این باشگاه میشود، میبایستی همگی ناملایمات، غم ها، ناامیدی‌ها و نگرانی‌های ناشی از کار و زندگی واقعی خود را در بیرون در باشگاه گذاشته و داخل شود.
معاملات سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و اداری مسائل مهمی است که در بین اعضای باشگاه به بحث و گفتگو گذاشته شده و در مورد آنها تصمیم گیری میشود.
Cremation of Care:
از مراسم برگزار شونده در نشست سالانه این انجمن، صحنه گردانی به نام آتش نگهبان است. که گفته میشود اجرای نمایش تئاتری است که در آن بطور نمادین پیکر آدمی را میسوزانند. ولی شخصی بنام الکس جونز که او را از نظریه پردازان توطئه مینامند، اجرای این مراسم را واقعی دانسته و با انتشار کتاب و فیلمی از این نمایش سعی دارد که اثبات کند که این نمایش واقعی است و هر ساله در این مراسم، اعضای این انجمن شیطانی تعدادی انسان را قربانی کرده و میسوزانند.
باشگاه "بو هیمی ین" به ویژه برای پروژه منهتن معروف است که در سپتامبر ۱۹۴۲ در نشستی تصمیم ساخت و استفاده از بمب اتم گرفته شد.
کسانی که در این نشست حضور داشتند عبارتند از : ارنست لارنس، یوسی همکار برکلی رابرت اوپنهایمر، مقامات مختلف نظامی، سران کمیته س-۱ مانند روسای جمهور هاروارد، ییل و پرینستون به همراه نمایندگان استاندارد اویل و جنرال الکتریک.
هر چند لارنس و اوپنهایمر در آن زمان جز کمیته س-۱ نبودند ولی میزبانی جلسه را این دو بر عهده داشتند.
پروژه منهتن از افتخارا اعضای باشگاه "بو هیمی ین" است که معمولا با آب و تاب زیاد آنرا برای اعضای تازه تعریف میکنند.
پروژهٔ منهتن: نام پروژه‌ای است که به ساخت بمب اتم انجامید و در زمان جنگ جهانی دوم از آن استفاده شد. این پروژه با محوریت آمریکا و همکاری انگلستان و کانادا اجرا شد. از سال ۱۹۴۲ تا ۱۹۴۶ پروژه تحت نظر سرلشکر ارتش مهندسی آمریکا، لزلی گروز و جنبه‌های علمی آن زیر نظر رابرت اوپنهایمر اجرا شد.
مقدمات تشکیل یک تیم تحقیقاتی برای ساخت سلاح هسته‌ای زمانی فراهم شد که در سال ۱۹۳۹ لئو زیلارد و آلبرت انیشتین در نامه‌ای به فرانکلین روزولت - رئیس جمهور وقت آمریکا - خواستار بررسی آن شدند که این نامه تایید شد. پس از آن در سال ۱۹۴۲، فیزیکدانی به نام انریکو فرمی موفق شد یک واکنش هسته‌ای را در رآکتور خود که کپ-۱ نام داشت، کنترل کند. نکته جالب اینکه کپ-۱ در دانشگاه شیکاگو مستقر بود.
بعدها در ادامه این پروژه، اولین بمب اتم در ششم ژوئیه سال ۱۹۴۵، در آزمایشگاه ملی لس آلاموس منفجر شد. یک ماه پس از این آزمایش، شهرهای هیروشیما و ناگازاکی در کشور ژاپن، هدف دو بمب اتمی قرار گرفتند. به دنبال آن آمریکایی‌ها دلایل بسیاری برای این کار اعلام کردند که یکی از آنها پایان دادن سریع جنگ و جلوگیری از حمله شوروی به ژاپن و کشته شدن بیشتر مردم و به تبع آن، حفظ جان هزاران عضو ارتش آمریکا بود. این اقدام ستیزگرانه موجب مرگ صد هزار نفر در آن زمان و بروز عواقب ناشی از تشعشعات هسته‌ای برای نسل‌های آینده شد.
بمب هسته‌ای قوی‌ترین سلاح مخربی است که بشر تاکنون مورد استفاده قرار داده است. با این وجود دانشمندان بسیاری از مشارکت در ساخت سلاحی چنین ویرانگر راضی به نظر می‌رسیدند، در زیر اظهارات دو تن از دانشمندانی که در این پروژه همکاری داشته‌اند آمده است:
ژوزف او. هیرشفلدر، شیمیدان" در طول جنگ جهانی دوم، فعالیت‌هایی که به منظور ساخت بمب اتم در لس آلاموس انجام می‌شد، هیچ گونه واکنش منفی در پی نداشت، همه معتقد بودند که هیتلر و ژاپنی‌ها آزادی را از جهان خواهند گرفت و بنابراین با متوقف کردن آنها کاملاً موافق بودند. خانواده، دوستان و آشنایان ما به قتل می‌رسیدند و ترس عمومی بر جامعه حاکم بود."
جرج کیستیاکویکی "در مذاکراتی که در مورد این پروژه در لس آلاموس انجام شد، اعتراف می‌کنم که عقیده شخصی من این بود که بمب اتمی بدتر از بمباران هر روزه ژاپن با ب-۲۹ها نیست و ما باید برای پایان گرفتن سریع جنگ دست به هرگونه اقدامی بزنیم!!!"
 |
| شاخ‌های شیطان در دریائی از خون بدنبال ستاره داود، پرچم ننگین ترکیه |
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر