به آینه رسیدم
از تارم فرود آمدم
کنار برکه رسیدم
ستاره ای در خواب طلایی ماهیان افتاد
رشته عطری گسست
آب از سایه افسوسی پر شد
موجی غم را بلرزش نی ها داد
غم را از لرزش نی ها چیدم
به تارم برآمدم
به آینه رسیدم
غم از دستم در آینه رها شد
خواب آینه شکست
از تارم فرود آمدم
میان برکه و آینه
گویا گریستم.
سهراب سپهری
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر