ابر میبارد و من میشوم از یار جدا
چون کَنم دل بچنین روز ز دلدار جدا
ابر و باران و من و یار ستاده بوداع
من جدا گریه کنان ابر جدا یار جدا
سبزه نوخیز و هوا خرم و بستان سرسبز
بلبلِ بخت سیه، مانده ز گلزار جدا
ای مرا در سر هر موی بزلفت بندی
چو کَنی بند ز بندم همه یکباره جدا
دیده از بهرتو خونبار شد ای مردم چشم
مردمی کن، مشو از دیده خونبار جدا
نعمت دیده نخواهم که بماند پس از این
مانده چون دیده ازان نعمت دیدار جدا
دیده صد رخنه شد از بهر تو خاکی ز رهت
زود برگیر و بکن رخنه دیوار جدا
میدهم جان مرو از من، وگرت باور نیست
پیشا زان خواهی، ستان و منگهدار جدا
حسن تو دیر نپاید چو ز خسرو رفتی
گل بسی دیر نماند چو شد از خار جدا.
امیرخسرو دهلوی
Nashenas ... ابــــــر میــبــــــــارد و مــــن میشـــــوم از یــــار جـــــــــدا
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر