بمرگ چاره نجستم که در جهان مانم
بعشق زنده شدم تا که جاودان مانم
چو مردم از تن و جان وارهاندم از زندان
بعشق زنده شوم جاودان بجان مانم
بمرگ زنده شدن هم حکایتی است عجیب
اگر غلط نکنم خود بجاودان مانم
در آشیانه طوبا نماندم از سرناز
نه خاکیم که بزندان خاکدان مانم
ز جویبار محبت چشیدم آب حیات
که چون همیشه بهار ایمن از خزان مانم
چه سالها که خزیدم بکنج تنهایی
که گنج باشم و بی نام و بی نشان مانم
دریچه های شبستان بمهر و مه بستم
بدان امید که از چشم بد نهان مانم
به امن خلوت من تاخت شهرت و نگذاشت
که از رفیق زیانکار در امان مانم
بشمع صبحدم شهریار و قرآنش
کزین ترانه بمرغان صبح خوان مانم.
شهریار
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر