كردم به دست خويش تبه روزگار خويش
در حيرتم به جان عزيزان ز كار خويش
آتش زدم به خرمن پروانه و چو شمع
مي سوزم از شكنجه شبهاي تار خويش
آن صيد تير خورده از باغ رفته ام
كز خون نوشته ام به چمن يادگار خويش
آن باغبان سر به بیابان نهاده ام
کِش باغ مانده خاطره از لاله زارخویش
آن ابر سركشم كه به يك لحظه خيره گي
باريده ام تگرگ به باغ و بهار خويش
گِريم گهي به خنده ديوانه وار خود
خندم گهي به گريه بي اختيار خويش
زنجیر در خور است دگر گردن مرا
عاقل کجا ز دست نهد زلف یار خویش
خاکسترم کنید و ببادم دهید که انک
ننگ آیدم ، بعشق قسم از غبار خویش
چون لاله تا به خاك نيفتد پياله ام
فارغ نمي شوم ز دل داغدار خويش
چون شمع اشك مي شودش جمله تن" عماد"
از بس كه گريه كرد بر احوال زار خويش.
عماد خراسانی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر