نو بهار امد و شد موسم شیدایـی ما
مــا و جام می مـا و سـر سودایـــی مـا
در چنین فصل که شوید رخ گل ابر بهـار
ســاقــی از بــاده بـشو دفتر دانایی مــــــــا
خیز ای دل چمن امروز تمـاشــــــــا دارد
که به گلگشت شد آن سرو تماشایی مــا
نرود از سر زلف تو به جایی که نـدیــــــد
خوشتر از زلف تو جایی دل هر جایی مــــا
اندر این شهر بتی نیست به زیبایی تــو
غم ندارم که کسی نیست به رسوایی ما
ای که با اهل هوس انجمنی ساخـته ای
رحمت آور بـه وفـــاداری و تنهایـــی مـــا
دگر از گوشه ی چشمی نکند یاد عمــاد
که ندارد مه ما شک به شکـیـبـایـی مــــا.
عماد خراسانی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر