«توهم نمایش ترومن»؛ نام فیلمی است که در سال ۱۹۹۸ با هنرمندی جیم کری ساخته شد. و حکایت مردی است که دچار بیماری توهمی عجیبی است.
روانشناسان! غربی میفرمایند:
بیمارانی که دچار توهم نمایش ترومن هستند، باور دارند دوستان، خانواده و همکاران‌شان از روی فیلمنامه می‌خوانند و خانه، محل کار و ... جزء لوکیشن‌هاي فیلمبرداری هستند. آنها معتقدند برای تمام دنیا در حال بازی کردن هستند.
روانشناسان غربی معتقدند که بسیار مهم است که به سندرم ترومن به‌عنوان نوعی بیماری روانی توجه شود. افرادی که دوست دارند مرکز توجه باشند یا حتی آنهایی که می‌ترسند در انظار عمومی ظاهر شوند، ممکن است بیشتر دچار این توهم شوند. برخی از این بیماران از شهرت خیالی‌شان خوشحالند اما بیشتر بیماران از این دنیای ساختگی ذهن‌شان ناراضی هستند و تصور میکنند حریم خصوصی‌شان نقض شده است.
فیلم مقصر بود یا نه؟
در پاسخ به این ایده که مردم بعد از دیدن نمایش ترومن بیشتر دچار توهم شدند، روانشناسان معتقدند این افراد با یا بدون تاثیر این فیلم هم دچار زمینه توهم بودند. اگر ما در جایی زندگی می‌کردیم که تلویزیون وجود نداشت هم این افراد چیز دیگری را برای توهم پیدا می‌کردند اما برخی هم با این نظر موافقند. همان‌طور که برخی بعد ازتماشای فیلم‌های مربوط به یازده سپتامبر درباره تروریست‌ها تو هم زیادی پیدا کردند. به نظر می‌رسد با رشد تلویزیون، وب‌کم شخصی و... برخی مردم مستعد ابتلا به سندرم نمایش ترومن شدند.
اما این توهم ترمن بیماری تکنولوژی است، و ابتدا در سال ۱۹۴۰ به این صورت خود را نشان می‌داد که بیماران مدعی می‌شدند مغزشان توسط امواج رادیویی کنترل می‌شود. حالا بیماران دچار توهم درمورد کاشت تراشه‌های کامپیوتری در مغزشان حرف می‌زنند. از دید برخی مبتلایان چنین شخصی بر این باور است که دائما توسط دوربین‌ها زندگی‌اش فیلم شده است. در دهه ۱۹۴۰، ژاپنی‌ها اذهان آمریکایی‌ها را با امواج رادیویی کنترل می‌کرده‌اند. در دهه ۵۰، شوروی سابق این عمل را با ماهواره‌ها انجام داد؛ دهه ۷۰ نوبت به سازمان مرکزی اطلاعات ايالات‌متحده رسید که چیپ‌های کامپیوتری را در مغز مردم جاسازی کند! به نظر می‌رسد سندرم نمایش ترومن همان‌قدر که داستانی درباره فرهنگ و تکنولوژی یا دنیای بیرون است، داستانی درباره ذهن انسان هم هست. مردم میتوانند اوهام را مسخره کنند اما حقیقت این است که اوهام نتیجه ترکیب پنهانی علت و معلولی بین فرهنگ و فرد است. آیا همه‌گیری تلویزیون و فرهنگ استفاده از سایت‌هایی مانند یوتیوب را می‌توان در توهم نمایش ترومن مقصر دانست؟ در مورد تلویزیون و اینترنت به نظر می‌رسد با یک توفان رو‌به‌رو هستیم. این وسایل تاثیر بسزایی در فرهنگ زندگی ما دارند.
سئوال اینجاست که آیا افشاگری‌هایی که در مورد رصد زندگی افراد عادی توسط ماهواره‌های پیشرفته که به راحتی میتوانند، داخل خانه هر کسی را در هر نقطه‌ای از جهان دید بزنند، مزید بر علت شده و این بیماری را گسترش داده است و یا نه کلا این توهم و بیماری نیست و افراد حقیقتی پنهان را حس میکنند، همان حسی که هنوز به ثبت نرسیده ولی به عنوان حس ششم وجود دارد؟ و اینکه اصرار است که آنرا بیماری تلقی کنند در واقع نوعی پنهان کاری است؟
مشکل اینجاست که همگی دنیا درگیرند و کار با یکی دو گروه خاتمه نمیابد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر