کاش غم و غصه هم قیمت داشت
مجّانی است، همه می‌خورند
کاش روی دهان‌مان کنتوری نصب می‌شد
و جریمة غصه‌ها را، به حساب آنان می‌ریختیم
غصه نخوریم مردم
سیاستمدارها هم روزی بزرگ می‌شوند
به مدرسه می‌روند
و دنیا مثل گل مصنوعی قشنگ می‌شود
هر چیز مجانی که ارزش خوردن ندارد.
شمس لنگرودی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر