از نظر ارسطو گفتار شاعرانه گفتاری است که مبتذل و رکیک نباشد. چنین گفتاری باید روشن و رسا باشد ولی نباید در آن الفاظ عامیانه و متداول روزمره زیاد باشد چون در این صورت به پستی و ابتذال دچار میشود, اما خیلی نیز نباید از زبان عوام دور گردد چون در این صورت یا مجبور به استفاده از کلمات بیگانه میشود, که مبتلا به ضعف غرابت میشود, یا مجبور به استفاده از مجازها و استعارات و کنایهها میشود که در این حالت به صورت معما گونه و مغلق در میآید, یا این که مجبور به استفاده از کلمات متروک و نا متداول میشود که در این صورت نامفهوم و درک ناپذیر میگردد, و در هر سه حالت, صورتی معما گونه و مبهم پیدا میکند که این نیز سبب ضعف و سستی بیان, زبان و گفتار میشود.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر