فکر

استاد نورولوژی دانشگاه هاپکینز می گوید که مغز ما، یا به زبان دقیق تر اجداد ما، با فعالیت دایمی اش، مزیتی بی همتا برای ایشان ایجاد کرده بود. وقتی در واحه های خطرناک افریقا قدم می زده اند مرتب در حال سنجش خطر و همینطور دنبال کردن استراتژی های فرار یا مقابله بوده اند. اگر مغز های ما این قابلیت را پیدا نمی کرد احتمالا به جمع منقرض شده ها پیوسته بودیم. این مهم، با صرف انرژی فراوان صورت می گیرد. مغز انسان تنها۲درصد وزن بدن را تشکیل می دهد ولی یک پنجم ذخایر غذایی بدن را مصرف می کند. چنین ماشین پر قدرتی، نه تنها مرتبا در حال پردازش است، بلکه یک گام به پیش می گذارد و تلاش می کند آینده را ببیند. یعنی علاوه بر اینکه به ما کمک می کند که در محیط زندگی اجتماعی مان، دیگران و جایگاه شان را حدس بزنیم، به علاوه به ما کمک می کند که بفهمیم نتیجه احتمالی هر عملی چیست. چنین قابلیتی با این وسعت، ما را از خطر انقراض، رهانید و به یکی از موفق ترین گونه هایی که بروی کره خاکی قدم گذاشته اند تبدیل کرد.


منبع