بار فراق دوســـتان ، بـــس که نشست در دلــم
می روم و نــمی رود ، نـــاقه به زیــر محمــــلم
بار بیـــفکند شـــتر ، چـــون برســد به منــزلی
بــار دلــــست همـچنان ، ور به هـــزار منزلــــم
ای که مهار می کشی ، صبر کن و سبک مرو
کز طــرفی تو می کشی ، وز طـــرفی سلاســـلم
بـــار کشیده‌ی جـــفا ، پـــرده دریــــده‌ی هــــوا
راه ز پیش و دل ز پس ، واقعه‌ای است مشکلم
مـــعرفت قـــدیم را ، بُـــعد حـــجاب کی شود ؟
گــر چــه به شخص غایبی ، در نظری مقابـــلم
آخـــر قصـــد من تویی ، غایت جـــهد و آرزو
تـــا نرســـم ، زدامـــنت دســـت امــــید نگســــلم
ذکـــر تو از زبان من ، فکر تو از جــنان من
چـون برود که رفته‌ای در رگ و در مفاصــلم
مشتغل تـــوام چنان ، کــز همــه چیز غــــایبم
مـــفتکر توام چـــنان ، کـــز همه خـــلق غافـــــلم
گــر نظری کنی ، کند کِشته‌ی صبر من ورق
ور نــــکنی ، چـــه بر دهــــد ، بیخ امید باطـــــلم ؟
سنّت عشـــــق سعدیا ، تــــرک نمی دهی بلی
کــــی ز دلـــــم به در رود ، خوی سرشته در گلم
داروی درد شــوق را ، با همه علم عاجـــزم
چاره‌ی کـــار عشــــق را ، با همه عقل جاهــــــلم.
پادشاه سخن گیتی، سعدی شیراز