آنکه که سره را از ناسره نشناسد

شاید ما از نسل کودکانی باشیم که زیر چنگ و اسارت وحشی‌های ترک و عرب و غرب بزرگ شده‌اند.
جنگ جهانی‌ نخست وحشی‌ها با کمک قاجار‌های ضعیف زن ذلیل و دست نشانده باقیمانده امپراطوری جهان شمول پارس‌ها را از هم پاچیدند. می‌گویند در برخی‌ از نقاط این امپراطوری مانند آذربایجان کشتار زنان و مردان متمدن آن سرزمین که به کشتار و جنگ به هیچ وجهی اعتقاد نداشتند آنچنان هولناک، گسترده و سهمگین بوده است که بجز تعدادی کودک تنها مانده و خردسال، جنبنده دیگری در آنجا باقی‌ نمانده بود. نسل‌های پس از این کودکان، همانهایی هستند که هم زبانشان زبان وحشی‌ها گشت و هم دأعشی‌های قاتل نیاکان خود را میستایند.
زاحمقان بگریز چون عیسی گریخت
صحبت احمق بسی خونها بریخت.