آنکه که بواقع "آدمی" نامیده میشود دارای خصلت‌های زیر است:
-آفتاب صفت است و برهمه عالم بتابد و ظاهر دیگران برایش فرقی ندارد. و بخاطر ظاهر افراد آنها را دوست یا دشمن نمیدارد. و از روی ظاهر افراد آنها را داوری نمینماید. عیب‌های ظاهری را نمیبیند و از عیب‌های باطنی خبر ندارد.
-و زمین شکل است که بار همه موجودات کشد. غم بینوایان، غربا، در راه ماندهگان، جنگ زدگان، آوارگان، خانه از دست دادهگان، فقرا، بیکسان، ضعفا را غم خود میداند. و آغوش مهر او بر روی همه باز است.
-و آب نهاد است که زندگانی دلهای همه بدو بود. دیگران آنچنان به او اعتماد دارند که خصوصی‌ترین اسرار/حرف‌های خود را براحتی با او درمیان گذارند. و مطمئن هستند که جایی درز نخواهد کرد. میبخشد و کینه بدل نمی‌‌گیرد. انگشت اتهام و تهمت بکسی نمیزند.
- و آتش رنگ است که عالم بدو روشن گردد. آنچنان مهرمیورزد که کسی خود را مدیون او نمیداند. با او کسان از درون دلگرم و از بیرون شاد میگردنند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر