این پست حاوی تصاویری است که بهیچ عنوان دیدن آنها توصیه نمیشود، بویژه برای افرادی که کمتر از ۱۸ سال سنّ دارند.
لینچ کردن و یا عمل "کشتن همراه با شکنجه" به عمل اعدام غیرقانونی در ملأ عام یا ضرب و جرح منجر بمرگ توسط انبوه افراد خودسر بطور فراقانونی گفته می‌شود که معمولاً برای تنبیه متجاوز و یا ترساندن گروهی اقلیت انجام می‌گیرد. و از اواخر قرن ۱۸ تا دهه ۱۹۶۰ در ایالات متحده آمریکا توسط گروه‌های مهاجر انگلیسی و فرانسوی در مورد دیگر گروه‌ها بویژه سیاهان رخ می‌داد. عمده موارد زجرکش کردن عمدتاً در غرب و جنوب آمریکا رخ می‌داد. زجرکشی صد‌ها هزار سیاه و هزاران لاتین تبار، چینی و ایتالیایی در بین ۱۸۸۲ تا ۱۹۶۸ ثبت شده‌است.
بیشتر موارد لینچ کردن در زمان تنش‌های اقتصادی و اجتماعی انجام می‌شود و معمولاً با قصد سرکوب گروهی اقلیت توسط گروه اکثریت انجامی می‌گیرد. با این جال این عمل نتیجه قضاوت طولانی مدت درباره پذیرش پیشداوری‌های اجتماعی برای قبول کردن اینگونه از خشونت و موجه جلوه دادن آن است.
عمل لینچ کردن و یا زجر کش کردن یک سنت انگلیسی و فرانسوی است که از این سرزمین‌ها بسایر نقاط دنیا توسط آنان برده شده و انتشار یافته است.
پیشینه تاریخی و فرهنگی عمل وحشیانه زجر کش کردن و یا "لینچ کردن" از آنسوی اقیانوس اطلس نشأت گرفته و از انگلیس و فرانسه به آمریکا آورده شده است. شورش و ناآرامی، بربریسم و توحش و تعصبات احمقانه مذهبی از خصوصیات اولیه فرانسوی‌ها و انگیسی‌های مهاجر بسرزمین نو بود. در انگلیس تا پیش از آشنایی با فرهنگ امپراطوری پارس‌ها در هند و ایران بزرگ در قرن ۱۸، بطول تمامی تاریخ خود، انجام جنایت، بیماری‌های واگیر دار وحشتناک، توحش و بربریسم امری بسیار معمول بود. سوزاندن زنان تحت عنوان جادوگر امری طبیعی! و کتاب "چگونه زنان را بسوزانیم" تا پیش از جنگ جهانی دوم، کتاب قانون اساسی انگلیسی‌‌ها محسوب میشد. همانگونه که در انگلیس سوزاندن مخالفان بسیار پیش پا افتاده و معمول بود، در فرانسه بریدن سر و نشان دادن آن بدیگران امری عادی و پیش پا افتاده محسوب می‌گشت. این دو گروه پس از مهاجرت گروه‌های هزار تایی به سرزمین نو، فرهنگ سوزاندن و سربریددن و ترور را نیز با خود بسرزمین نو آورده، (در واقع هر جا پا گذاشتند فرهنگ توحش و بربریسم را با خود به آنجا برده و سرایت دادند ) و این اعمال شنیع و فجیع را ابتدا در مورد صاحبان اصلی این سرزمین یعنی مایا‌ها انجام داده، سپس بجان هم افتاده و یکدیگر را تکه پاره کرده و پس از آن بجان هر که "غیرخودی" بود( انگلیسی یا فرانسوی نبود) تعرض کرده، لاتین! تبار ها، سیاه پوستان، چینی ها، ایتالیایی‌ها مورد حمله وحشیانه این گروه‌های روانی قرار گرفتند. ایتالیایی‌ها و چینی‌‌ها بسرعت متوجه داستان شده و با تشکیل گروه‌های گانگستری و مافیایی جلوی لینچ کردن خود را گرفتند. ولی سیاهان و بازماندهگان سرخپوست که "لاتین تبار" خوانده می‌شوند، هنوز که هنوز است، بهر بهانه‌ای مورد تحقیر قرار گرفته و یا کشتار میگردند.
پس از جنگ‌های داخلی آمریکا که در واقع جنگ بین فرانسوی‌ها و انگلیسی‌‌ها بود( و هیچگاه بطور واقعی پایان نیافته و هنوز هم به شیوه و روش‌های دیگر ادامه دارد)،و در جنوب غرب سیاهان به اصطلاح آزاد شدند، عمل لینچ کردن و یا زجرکش کردن بنحو قابل ملاحظه‌ای افزایش پیدا کرد تا جایی که تبدیل به یک سرگرمی، شو هیجان انگیز، افتخار، براه انداختن سیرک و نمایش و و و گشت و این ملت که در واقع کاسه آشی است که هر سرش یک نوا زده و از یک جای دنیا ریشه می‌گیرد و اصل و نسبش برمیگردد به تجمع گدایان و جانیان اروپایی در سرزمین نو، شروع به لذت بردن وافر از این عمل وحشیانه نمود. مابین سالهای ۱۸۸۲ تا ۱۹۶۸ در مجموع ۱۳۰۰۰۰ تن لاتین تبار و حدود ۳۵۰۰۰۰ تن سیاه پوست زجرکش و تعداد نامعلومی چینی و ایتالیایی کشتار گردیدند.
همانگونه که در انگلیس قرن نوزدهم هنگامی که قانون لغو برده‌داری ۱۹۳۳ بتصویب رسید موارد لینچ کردن بر اساس نژاد بشدت افزایش یافت.
در ابتدای قرن بیستم در آمریکا، لینچ‌کردن فقط یک سرگرمی برای مردم نبود، بلکه یک راه کسب در آمد برای عکاسان و صاحبان چاپخانه‌ها هم بود. مردم کارت‌پستال‌هایی از لینچ افرادی را که شاهدش بودند برای هم می‌فرستاند. این عمل چنان باب و مایه افتخار بود که در سال ۲۰۰۰ نویسنده‌ای در تایم نوشت که "صحنه‌های لینچ به بخشی پررونق از صنعت کارت‌پستال تبدیل شده است." در ۱۹۵۸، این تجارت چنان بزرگ و ارسال کارت‌های قربانیان زجرکشی چنان زننده شده بود که رئیس کل پست آمریکا این کارت‌ها را ممنوع کرد.
 |
| پشت و جلوی کارت پستال جسد سوخته یک سیاه پوست بنام جسی واشینگتن، که بجرم سیاه بودن در ۱۶ مه ۱۹۶۱ به درخت آویزان شده و زنده زنده در واکو سوزانده شد، و در رابینسون، تگزاس کارت پستال گشته و بمعرض نمایش درآمد. زیر کارت نوشته شده: این باربیکیویی است که دیشب داشتیم. پسر تو، جو! |
نینا سیمونه هنرمند بینظیر امریکایی و فعال سیاسی که بخاطر همراهی با مبارزان آزادی سیاهان از ستم اروپایی‌های مهاجر بنام سپید ها! و همکاری با دکتر مارتین لوتر کینگ رهبر مبارزات ضدّ نژاد پرستی و توحش سپیدان در آمریکا، از طرف دولت محکوم به ترور و از طرف نژاد پرستان مورد حمایت دولت محکوم به لینج شدن شده بود و از امریکا گریخت و تا آخر عمر در آفریقا و اروپا زیست، در مورد عمل وحشیانه و بربرمنشانه انگلیسی‌‌ها در آمریکا بنام لینچ کردن، ترانه‌ای خوانده بنام "میوه عجیب" که بسیار جانگداز است. نام "میوه عجیب" در واقع اشاره و طعنه به آویزان کردن سیاهان از درختان دارد. پیش از او این ترانه توسط خواننده دیگر سیاه پوست و محبوب من، بنام بیلی هالیدی Billie Holiday خوانده شده بود.
 |
| کارت پستال لینچ چند سیاه پوست در دولوت، مینه‌سوتا |
 |
| کاریکاتوری که تهدید می‌کند کوکلاکس کلان مسافران خورجین دار (اشاره به شمالیها) را زجرکش خواهد کرد. توسکالوسا، آلاباما، ایندیپندنت مانیتور، ۱۸۶۸ |
 |
| لینچ کردن در تیتر روزنامه در سال ۱۹۰۹ |
 |
| بنی سایمنز قبل از قرار گرفتن روی آتش به روغن آغشته گشت تا زجرش چند برابر گردد! |
 |
| زجرکش کردن لورا و لورنس نلسون توسط نژاد پرستان در ۱۹۶۱ |
 |
| کارت پستال یک قربانی دیگر، در لینچ دیگری توسط نژاد برتر! ۱۹۶۱ اوماها، نبراسکا |
 |
| زجرکشی و لینچ سیاهان برای سرگرمی و خنده و لذت بردن انگلیسی‌‌های مهاجر در سیرک گونه ویل جیمز در ۱۹۶۹، کایرو، ایلینوی |
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر