سرخوش و خندان زجا برخاستم
خانــــه را همچــون گلی آراستم
شمعهای رنگ رنگ افــــــروختم
عود و اسپند اندر آتش سوختم
جـــلوهدادم هـــر کجا را با گلی
نرگسی یا میخکی یا سنبلی
کودکم آمد به بر خواندم ورا
جامههای تازه پوشاندم ورا
شادمان رو جانب برزن نهاد
تا بداند عید یاران را چه داد
ساعتی بگذشت و بازآمد ز در
همچو طوطی قصهساز آمد ز در
گفت: «مادر! جامهام چرکین شده
«قیــــرگون از لکــــــــههای کین شده
«بس که بر او چشم حسرت خیره شد
«رونقش بشکست و رنگش تیــــره شد
«هـــــر نگاه کینه کـــــز چشمی گسست
«لکـــهای شــــــــد روی دامانــــم نشست
«از حسد هــــــــرکس شــــراری بــــرفروخت
«زان شـــرر یک گوشـــه از این جامه سوخت
«مانــــد بــــــر این جامــــــه، نقش چشمشان
«کینـــــه و انــــدوه و قهـــــر و خشمشــــــــان»
گفتمش: «این گفتـــــه جــــــــز پنـــــدار نیست»
گفت:«مـــــــادر! دیـــــــــدهات بیــــــــــــدار نیست
«جامـــــه را تنها نــــه، جان فرســـــــــوده شــد
«بس کــــه با چشمان حسرت ســــــوده شــد
«از چـــه رو خـــواهی کــــه من با جامـــــهای
«افکنـــــــــم در بــــــــرزنی، هنگامـــــــــهای
«جلـــــوه در این جامــــــه آخــــر چون کنم
«کز حســــد در جـــام خلقی خـــون کنم
«شـــــرمم آید من چنین مست غـــــــرور
«دیگــــران چــــــون شاخهی پاییز، عـــور
«همچــــو ماهی کش نباشد هالهای
«یا چـــوشمعی کــــو ندارد لالهی
«بر تنـــم این پیرهن ناپاک شـــــــد
«چون دل غمدیدگان صد چاک شـد
«یا مـرا عریان، چـــــو عریانان بساز
«یا لباسی هـــــــم پی آنان بساز»
این سخن گفت و در آغوشــم فتاد
کاکلش آشفت و بر دوشـــــــم فتاد
اشک من با اشک او آمیخت، نــرم
بوسههایم بـــر لبانش ریخت، نــرم
گفتمش: «آنان که مال اندوختنـــــد
«از تو کاش این نکته میآموختنــــد
«کاخشان هـــــرچند نغز و پُربهاست
«نقش دیوارش زخشم چشمهاست
«گــــر شـــرابی در گلوشان ریختــــه
«حســـرت خلقی بــــدان آمیختـــــه
«شــــاد زی، ای کــودک شیــرین من
«ای رخت باغ و گـــل و نســرین من!
«از خــــــدا خواهــــم برومندت کنــــد
«ســــــربلنـــد و آبرومنــــــــدت کنــــد
«لیک چون سرسبز شمشادت شود
«خـــود مبـــــادا نـــرمی از یادت شود
«گـــــر ترا روزی فلک سرپنجـــــــه داد
«کس زنیــــــرویت مبـــــادا رنجه باد!»
سیمین بهبهانی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر