با عرض تسلیت به محضر شریف ملت اصیل ایران بمناسبت از دست دادن جوانمردانی که در راه انجام وظیفه جان خود را فدا کردند و با پیکر لخته لخته و پاره پاره خود طعنه به گًل صد برگ زدند.
این سرزمین من است که میگرید
این سرزمین من است که عریان است
باران دگر نیامده چندیست
آن گریههای ابر کجا رفته است؟
عریانی کشتزار را
با خون خویش بپوشان!
این کاجهای بلندست
که در میانهٔ جنگل
عاشقانه میخواند
ترانهٔ سیال سبز پیوستن
برای مردم شهر
نه چشمهای توای خوبتر ز جنگل کاج
اینک برهنهٔ تبرست
با سبزی درخت هیاهوست
این سوگوار سبز بهار
این جامه ی سیاه معلّق را
چگونه پیوندی است
با سرزمین من؟
آنکس که سوگوار کرد خاک مرا
آیا شکست؟
در رفت و آمد حمل این همه تاراج؟
این سرزمین من چه بی دریغ بود
که سایه ی مطبوع خویش را
بر شانههای ذو الا کتاف پهن کرد
و باغها میان عطش سوخت
و از شانهها طناب گذر کرد
این سرزمین من چه بی دریغ بود
ثقل زمین کجاست؟
من در کجای جهان ایستاده ام؟
با باری ز فریادهای خفته و خونین
ای سرزمین من
من در کجای جهان ایستاده ام......؟
زنده یاد، خسرو گًلسرخی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر