‏نمایش پست‌ها با برچسب سهراب سپهری. نمایش همه پست‌ها
‏نمایش پست‌ها با برچسب سهراب سپهری. نمایش همه پست‌ها

۳۰.۴.۹۹

باید کتابرا بست, باید بلند شد


صبح است
گنجشک محض میخواند
پاییز روی وحدت دیوار
اوراق میشود
رفتار آفتاب مفرح 

حجم فساد را
ازخواب میپراند
یک سیب درفرصت
مشبک زنبیل میپوسد
حسی شبیه غربت اشیا
از روی پلک میگذرد
بین درخت و ثانیه سبز
تکرارلاجورد باحسرت کلام میآمیزد
اما ای حرمت سپیدی کاغذ
نبض حروف ما
درغیبت مرکب 

مشاق میزند
در ذهن حال 

جاذبه شکل ازدست میرود
باید کتابرا بست
باید بلند شد
درامتداد وقت قدم زد
گل را نگاه کرد
ابهام را شنید
باید دوید تا ته بودن
باید ببوی خاک فنا رفت
باید به ملتقای درخت و خدا رسید
باید نشست
نزدیک انبساط

جایی میان بیخودی و کشف.

چکامه "هم سطر هم سپید" از دفتر ما هیچ ما نگاه، سهراب سپهری

۷.۱۱.۹۸

انسان در متن عناصر میخوابید


روزی که دانش لب آب زندگی میکرد
انسان در تنبلی لطیف یک مرتع
با فلسفه های لاجوردی خوش بود
در سمت پرنده فکر میکرد
با نبض درخت نبض او میزد
مغلوب شرایط شقایق بود
مفهوم درشت شط
در قعر کلام او تلاطم داشت
انسان در متن عناصر میخوابید
نزدیک طلوع ترس بیدار میشد

اما گاهی
آواز غریب رشد
در مفصل ترد لذت میپیچید
زانوی عروج خاکی میشد
آنوقت انگشت تکامل
در هندسه دقیق اندوه
تنها میماند.


چکامه "از آب به بعد" از دفتر "ما هیچ ما نگاه" – سهراب سپهری


۶.۸.۹۸

ترس وارد ترکیب سنگها میشد


سالِ میان دو پلک را
ثانیه هایی شبیه راز تولد
بدرقه کردند

کم کم در ارتفاع خیس ملاقات
صومعه نور ساخته میشد

حادثه از جنس ترس بود
ترس وارد ترکیب سنگها میشد

حنجره ای در ضخامت خنک باد
غربت یک دوست را زمزمه میکرد

از سر باران تا ته پاییز
تجربه های کبوترانه روان بود

باران وقتیکه ایستاد
منظره اوراق بود

وسعت مرطوب
از نفس افتاد
قوس قزح در دهان حوصله ما آب شد.

چکامه اکنون هبوط رنگ، کتاب
ما هیچ ما نگاه – سهراب سپهری


۲۷.۷.۹۸

پیداست که باید بود


باران
اضلاع فراغت را میشست
من با شنهای مرطوب عزیمت بازی میکردم
و خواب سفرهای منقش میدیدم
من قاتی آزادی شنها بودم
من دلتنگ بودم


در باغ یک سفره مانوس
پهن بود
چیزی وسط سفره

شبیه ادراک منور
یک خوشه انگور
روی همه شایبه را پوشید
تعمیر سکوت
گیجم کرد


دیدم که درخت، هست
وقتی که درخت هست
پیداست که باید بود
باید بود
و رد روایت را
تا متن سپید
دنبال کرد
اما
ای یاس ملون.


چکامه وقت لطیف شدن، از کتاب ما هیچ ما نگاه

سهراب سپهری

Ey Shokat Boodanam

۲۵.۷.۹۸

دیدم در چند متری ملکوتم


زن دم درگاه بود 
با بدنی از همیشه های جراحت
رفتم نزدیک 

 چشم مفصل شد
حرف بدل شد به پر به شور به اشراق
سایه بدل شد به آفتاب


رفتم قدری در آفتاب بگردم
دور شدم در اشاره های خوشایند
رفتم تا وعده گاه کودکی و شن
تا وسط اشتباه های مفرح
تا همه چیزهای محض
رفتم نزدیک آبهای مصور
پای درخت شکوفه دار گلابی
با تنه ای از حضور
نبض میآمیخت با حقایق مرطوب
حیرت من با درخت قاتی میشد
دیدم در چند متری ملکوتم
دیدم قدری گرفته ام
انسان وقتی دلش گرفت
از پی تدبیر می رود
من هم رفتم
رفتم تا میز
تا مزه ماست

تا طراوت سبزی
آنجا نان بود و استکان و تجرع
حنجره میسوخت در صراحت ودکا

باز که گشتم
زن دم درگاه بود
با بدنی از همیشه های جراحت
حنجره جوی آب را
قوطی کنسرو خالی
زخمی میکرد.


چکامه "نزدیکِ دور ها" کتاب ما هیچ ما نگاه، سهراب سپهری


۲۰.۷.۹۸

ای شور‌ ای قدیم



صبح
شوری ابعاد عید 

ذایقه را سایه کرد
عکس من افتاد در مساحت تقویم
در خم آن کودکانه های مورب
روی سرازیری فراغت یک عید
داد زدم
به چه هوایی
در ریه هایم وضوح بال تمام پرنده های جهان بود
آنروز
آب چه تر بود
باد بشکل لجاجت 

متواری بود
من همه مشقهای هندسیم را
روی زمین چیده بودم
آنروز
چند مثلث در آب غرق شدند
من گیج شدم
جست زدم روی کوه نقشه جغرافی
آی هلیکوپتر نجات
حیف
طرح دهان در عبور باد بهم ریخت
ای وزش شور

ای شدیدترین شکل
سایه لیوان آب را
تا عطش این صداقت متلاشی
راهنمایی کن.

چکامه‌ "ای شور‌ ای قدیم"، کتاب "ما هیچ ما نگاه"، سهراب سپهری



۱۷.۷.۹۸

حرف زدیم از دقیقه های مشجر


آه در ایثار سطحها چه شکوهیست 
ای سرطان شریف عزلت
سطح من ارزانی تو باد


یک نفر آمد
تا عضلات بهشت
دست مرا امتداد داد
یک نفر آمد که نور صبح مذاهب
دروسط دگمه های پیرهنش بود
از علف خشک ایه های قدیمی
پنجره میبافت
مثل پریروزهای فکر 

جوان بود
حنجره اش از صفات آبی شط ها 

پر شده بود
یک نفر آمد کتابهای مرا برد
روی سرم سقفی از تناسب گلها کشید
عصر مرا با دریچه های مکرر وسیع کرد
میز مرا زیر معنویت باران نهاد
بعد نشستیم
حرف زدیم از دقیقه های مشجر
از کلماتی که زندگانیشان در وسط آب میگذشت
فرصت ما زیر ابرهای مناسب
مثل تن گیج یک کبوتر ناگاه
حجم خوشی داشت
نصفه شب بود 

از تلاطم میوه 
طرح درختان عجیب شد
رشته مرطوب خواب ما بهدر رفت
بعد
دست در آغاز جسم 

آب تنی کرد
بعد در احشای خیس نارون باغ 

صبح شد .

چکامه تا نبض خیس صبح، کتاب حجم سبز – سهراب سپهری



Frank Sinatra -Send In The Clowns


۱۳.۷.۹۸

در لبه فرصت تلالو انگور


عصر چند عدد سار
دور شدند از مدار حافظه کاج
نیکی جسمانی درخت بجا ماند
عفت اشراق روی شانه من ریخت
 

حرف بزن ای زن 
شبانه موعود
زیر همین شاخه های عاطفی یاد
کودکیم را بدست من بسپار 

در وسط این همیشه های سیاه

حرف بزن دختر 

تکامل خوشرنگ خون مرا 
پر کن از ملایمت هوش
نبض مرا روی زبری نفس عشق 

فاش کن
روی زمینهای محض
راه برو 

تا صفای باغ اساطیر
در لبه فرصت تلالو انگور 


حرف بزن حوری 

تکلم بدوی حزن مرا 
در مصب دور عبارت 
صاف کن
در همهمه ماسه های شور کسالت
حنجره آب را رواج بده 


بعد شب 

ای شیرین
پلک را روی چمنهای بی تموج ادراک 
پهن کن.

چکامه همیشه -کتاب حجم سبز – سهراب سپهری 


۲۹.۶.۹۸

و خاصیت عشق اینست


صدا کن مرا
صدای تو خوبست
صدای تو سبزینه آن گیاه عجیبیست
که در انتهای صمیمیت حزن میروید


در ابعاد این عصر خاموش
من از طعم تصنیف درمتن ادراک یک کوچه تنهاترم

بیا تابرایت بگویم چه اندازه تنهایی من بزرگست
و تنهایی من شبیخون حجم ترا پیشبینی نمیکرد
و خاصیت عشق اینست


کسی نیست
بیا زندگی را بدزدیم آنوقت
میان دو دیدار قسمت کنیم
بیا باهم از حالت سنگ چیزی بفهمیم
بیا زودتر چیزها را ببینیم


ببین عقربکهای فواره در صفحه ساعت حوض
زمان را بگردی بدل میکنند
بیا آب شو مثل یک واژه در سطر خاموشیم
بیا ذوب کن در کف دست من 

حرم نورانی عشق را
مرا گرم کن


و یکبار هم در بیابان کاشان هوا ابر شد
و باران تندی گرفت
و سردم شد 

آنوقت در پشت یک سنگ
اجاق شقایق مرا گرم کرد


در این کوچه هایی که تاریک هستند
من از حاصل ضرب تردید و کبریت میترسم
من از سطح سیمانی قرن میترسم


بیا تا نترسم از شهرهایی که خاکهایشان چراگاه جرثقیل است
مرا باز کن مثل یک در بروی هبوط گل

در این عصر معراج پولاد
مرا خواب کن زیر یک شاخه 

دور از شب اصطکاک فلزات
اگر کاشف معدن صبح آمد 

صدا کن مرا
و من در طلوع گل یاس

از پشت انگشت های تو بیدار خواهم شد
و آنوقت
حکایت کن از بمبهایی که من خواب بودم و افتاد
حکایت کن از گونه هایی که من خواب بودم و تر شد
بگو چند مرغابی از روی دریا پریدند
درآن گیروداری که چرخ زرهپوش از روی رویای کودک گذر داشت
قناری زرد، نخ آواز خود را 

بپای چه احساس آسایشی بست
بگو در بنادر چه اجناس معصومی از راه وارد شد
چه علمی، به موسیقی مثبت بوی باروت، پی برد
چه ادراکی از طعم مجهول نان در مذاق رسالت تراوید


و آنوقت من مثل ایمانی از تابش استوا گرم
ترا در سرآغاز یک باغ، خواهم نشانید.

چکامه بباغ همسفران، کتاب حجم سبز، سهراب سپهری


۲۵.۶.۹۸

حرفی از جنس زمان نشنیدم


 کفشهایم کو؟ 
چه کسی بود صدا زد سهراب؟
آشنا بود صدا 

مثل هوا با تن برگ
مادرم در خواب است
و منوچهر و پروانه 

و شاید همه‎ مردم شهر
شب خرداد به آرامی یک مرثیه 

از روی سر ثانیه‎ها میگذرد
و نسیمی خنک از حاشیه‎ سبز 

پتو خواب مرا میروبد
بوی هجرت می‎آید
بالش من پر آواز پر چلچله‎هاست


صبح خواهد شد
و به این کاسه‎آب
آسمان هجرت خواهد کرد
 

باید امشب بروم

من که از بازترین پنجره 

با مردم این ناحیه صحبت کردم
حرفی از جنس زمان نشنیدم


هیچ چشمی
عاشقانه بزمین خیره نبود
کسی از دیدن یک باغچه مجذوب نشد
هیچکس زاغچه‎ای را سر یک مزرعه جدی نگرفت


من به اندازه‎ی یک ابر دلم می‎گیرد
وقتی از پنجره می‎بینم حوری
دختر بالغ همسایه
پای کمیابترین نارون روی زمین
فقه می‎خواند


چیزهایی هم هست
لحظه هایی پر اوج
مثلا شاعره‎ای را دیدم
آنچنان محو تماشای فضا بود که در چشمانش
آسمان تخم گذاشت
و شبی از شبها
مردی از من پرسید
تا طلوع انگور چند ساعت راه است؟


باید امشب بروم
باید امشب چمدانی را
که به اندازه‎ پیراهن تنهایی من جا دارد -بردارم
و بسمتی بروم
که درختان حماسی پیداست
رو به آن وسعت بی‎واژه 

که همواره مرا میخواند

یک نفر باز صدا زد: سهراب! 

کفشهایم کو؟

ندای آغاز، کتاب حجم سبز، سهراب سپهری

۲۴.۵.۹۸

من در این تاریکی آب را معنی کردم


من در این تاریکی 
فکر یک بره روشن هستم 
که بیاید علف خستگیم را بچرد

من در این تاریکی 
امتداد تر بازوهایم را 
زیر بارانی میبینم 
که دعاهای نخستین بشر را تر کرد 

من در این تاریکی 
درگشودم بچمن‌های قدیم
به طلایی‌هاییکه بدیوار اساطیر تماشا کردیم

من در این تاریکی 
ریشه‌ها را دیدم 
و برای بته نورس مرگ
آب را معنی کردم.

از سبز بسبز کتاب حجم سبز، سهراب سپهری


۸.۵.۹۸

مگر در نهر تنهایی چه میشویند



صدای آب میآید 
مگر در نهر تنهایی چه میشویند؟ 
لباس لحظه ها پاکست

میان آفتاب هشتم دی ماه 
طنین برف، نخهای تماشا، چکه های وقت
طراوت روی آجرهاست
روی استخوان روز
چه میخواهیم؟ 
بخار فصل, گرد واژه های ماست
دهان گلخانه فکرست
سفرهایی ترا در کوچه هاشان خواب میبینند
ترا در قریه های دور مرغانی بهم تبریک میگویند 

چرا مردم نمیدانند که لادن اتفاقی نیست
نمی دانند در چشمان دمجنبانک امروز 
برق آبهای شط دیروز است؟ 
چرا مردم نمیدانند که در گلهای ناممکن هوا سردست؟ 

 کتاب حجم سبز، چکامه آفتابی، سهراب سپهری

۵.۵.۹۸

روزهاشان پرتقالی باد


از هجوم روشنایی 
شیشه های در تکان میخورند
صبح شد، آفتاب آمد
چای را خوردیم روی سبزهزار میز

ساعت نه ابر آمد، نردهها تر شد
لحظه های کوچک من زیر لادنها نهان بودند
یک عروسک پشت باران بود
ابرها رفتند
یک هوای صاف، یک گنجشک، یک پرواز
دشمنان من کجا هستند؟ 
فکر میکردم در حضور شمعدانیها 
شقاوت آب خواهد شد

در گشودم
قسمتی از آسمان افتاد در لیوان من
آب را با آسمان خوردم
لحظه های کوچک من خوابهای نقره میدیدند

من کتابم را گشودم زیر سقف ناپدید وقت
نیمروز آمد
بوی نان از آفتاب سفره 
تا ادراک جسم گل سفر میکرد
مرتع ادراک خرم بود

دست من در رنگهای فطری بودن 
شناور شد
پرتقالی پوست کندم
شهر در آینه پیدا بود
دوستان من کجا هستند؟ 
روزهاشان پرتقالی باد

پشت شیشه تا بخواهی شب
در اتاق من طنینی بود از برخورد انگشتان من با اوج
در اتاق من صدای کاهش مقیاس میآمد
لحظه های کوچک من تا ستاره فکر میکردند
خواب روی چشمهایم چیزهایی را بنا میکرد
یک فضای باز، شنهای ترنم
جای پای دوست.

ورق روشن وقت -کتاب حجم سبز- سهراب سپهری

۵.۴.۹۸

روی تنهایی خود نقشه مرغی بکشیم


مانده تا برف زمین آب شود
مانده تا بسته شود این همه نیلوفر وارونه چتر
ناتمام است درخت
زیر برفست تمنای شنا کردن کاغذ در باد
و فروغ تر چشم حشرات
و طلوع سر غوک از افق درک حیات

مانده تا سینی ما پر شود از صحبت سمبوسه و عید
در هوایی که نه افزایش یک ساقه طنینی دارد
و نه آواز پری می‌رسد از روزن منظومه برف
تشنه زمزمه‌ام
مانده تا مرغ سرچینه هذیانی اسفند صدا بردارد
پس چه باید بکنم
من که در لخت‌ترین موسم بی‌چهچه سال
تشنه زمزمه‌ام؟

بهتر آنستکه برخیزم
رنگ را بردارم
روی تنهایی خود نقشه مرغی بکشم.

چکامه پرهای زمزمه، کتاب حجم سبز – سهراب سپهری


۱۴.۳.۹۸

خانه هاشان پر داوودی بود, چشمشانرا بستیم


به تماشا سوگند
و به آغاز کلام
و به پرواز کبوتر از ذهن
واژه ای در قفس است


حرفهایم، مثل یک تکه چمن روشن بود
من به آنان گفتم
آفتابی لب درگاه شماست
که اگر در بگشایید برفتار شما میتابد


و به آنان گفتم 

سنگ آرایش کوهستان نیست
همچنانی که فلز 

زیوری نیست به اندام کلنگ
در کف دست زمین گوهر ناپیداییست
که رسولان همه از تابش آن خیره شدند
پی گوهر باشید
لحظه ها را بچراگاه رسالت ببرید


و من آنانرا، بصدای قدم پیک بشارت دادم
و بنزدیکی روز و به افزایش رنگ
بطنین گل سرخ 

پشت پرچین سخن های درشت

و به آنان گفتم
هرکه در حافظه چوب ببیند باغی
صورتش در وزش بیشه شور ابدی خواهد ماند
هرکه با مرغ هوا دوست شود
خوابش آرام ترین خواب جهان خواهد بود
آنکه نور از سر انگشت زمان برچیند
می گشاید گره پنجره ها را با آه


زیر بیدی بودیم
برگی از شاخه بالای سرم چیدم، گفتم
چشم را باز کنید 

آیتی بهتر از این میخواهید؟
می شنیدیم که بهم میگفتند
سحر میداند،سحر


سر هر کوه رسولی دیدند
ابر انکار بدوش آوردند


باد را نازل کردیم
تا کلاه از سرشان بردارد


خانه هاشان پر داوودی بود
چشمشانرا بستیم


دستشان را نرساندیم به سر شاخه هوش
جیبشان را پر عادت کردیم


خوابشان را بصدای سفر آینه ها آشفتیم.

چکامه سورهٔ تماشا، کتاب حجم سبز،
سهراب سپهری




۷.۳.۹۸

بهترین چیز رسیدن بنگاهیست که از حادثه عشق ترست


گوش کن
دورترین مرغ جهان میخواند:
شب سلیس است و یکدست و باز

شمعدانیها
و صدادارترین شاخه فصل
ماه را میشنوند

پلکانِ جلوِ ساختمان
دربِ فانوس بدست
و در اسراف نسیم

گوش کن
جاده صدا میزند از دور
قدمهای ترا:
چشم تو زینت تاریکی نیست
پلکها را بتکان
کفش بپا کن و بیا
و بیا تا جاییکه پر ماه به انگشت تو هشدار دهد

و زمان روی کلوخی بنشیند با تو
و مزامیر شب اندام ترا
مثل یک قطعه آواز بخود جذب کنند
پارسایی است در آنجا که ترا خواهد گفت:
بهترین چیز رسیدن بنگاهیست که از حادثه عشق ترست.

شب تنهایی خوب-حجم سبز
سهراب سپهری


۲۷.۲.۹۸

میوهها آواز میخواندند


با سبد رفتم بمیدان
صبحگاهی بود
میوهها آواز میخواندند
میوهها در آفتاب آواز میخواندند
در طبقها زندگی روی کمال پوستها
خواب سطوح جاودان میدید
اضطراب باغها
درسایه هر میوه روشن بود
گاه مجهولی میان تابش "بِه" ها
شنا میکرد
هر اناری رنگ خود را
تا زمین پارسیان گسترش میداد
بینش همشهریان افسوس
بر محیط رونق نارنج ها
خط مماسی بود

من بخانه بازگشتم
مادر پرسید
میوه از میدان خریدی هیچ ؟
میوههای بینهایت را
کجا میشود میان این سبد جا داد
گفتم از میدان بخر یک انار خوب
امتحان کردم اناری را
انبساطش از کنار این سبد سررفت
"بِه" چه شد؟
آخر خوراک ظهر...

ظهر از آیینه ها
تصویر "بِه" تا دوردست زندگی میرفت.


چکامه "صدای دیدار" کتاب حجم سبز – سهراب سپهری


۲۴.۲.۹۸

هریک از ما آسمانی داشت



تا سواد قریه راهی بود
چشمهای ما پر از تفسیر ماه زنده بومی
شب درون آستینهامان
میگذشتیم از میان آبکندی خشک
از کلام سبزه زاران گوشها سرشار
کولبار از انعکاس شهرهای دور
منطق زبر زمین در زیر پا جاری
زیر دندانهای ما طعم فراغت جابجا میشد
پایپوش ما که از جنس نبوت بود
ما را با نسیمی از زمین میکند
چوبدست ما بدوش خود بهار جاودان میبرد
هریک از ما آسمانی داشت
درهر انحنای فکر


هر تکان دست ما 

با جنبش یکبال مجذوب سحر میخواند
جیبهای ما صدای جیک جیک صبحهای کودکی میداد
ما گروه عاشقان بودیم و راه ما
از کنار قریه های آشنا با فقر
تا صفای بیکران میرفت

بر فراز آبگیری خودبخود سرها همه خم شد
روی صورتهای ما تبخیر میشد شب
و صدای دوست میآمد بگوش دوست.


چکامه " تپشِ سایه دوست "، کتاب حجم سبز ، ۱۳۴۶
سهراب سپهری


۲۳.۲.۹۸

کوچه باغیست که از خواب خدا سبزترست


خانه دوست کجاست؟
در فلق بود که پرسید سوار
آسمان مکثی کرد
رهگذر شاخه نوری که بلب داشت
بتاریکی شبها بخشید 

و به انگشت نشان داد سپیداری و گفت
نرسیده بدرخت
کوچه باغیست که از خواب خدا سبزترست
و درآن عشق به اندازه پرهای صداقت آبیست

میروی تا ته آن کوچه
که از پشت بلوغ سر بدر میآرد
پس بسمت گل تنهایی میپیچی
دو قدم مانده به گل
پای فواره جاوید اساطیر زمین میمانی
و ترا ترسی شفاف فرا میگیرد

کودکی میبینی
رفته از کاج بلندی بالا
جوجه برمیدارد از لانه نور
و از او میپرسی
خانه دوست کجاست؟

چکامه " نشانی‌ "، کتاب حجم سبز ، ۱۳۴۶
سهراب سپهری


۲۲.۲.۹۸

تو اگر در تپش باغ خدا را دیدی


رفته بودم لب حوض
تا ببینم شاید
عکس تنهایی خود را در آب
آب در حوض نبود


ماهیان میگفتند:
هیچ تقصیر درختان نیست

ظهر دم کرده تابستان بود
پسر روشن آب
دم پاشویه نشست
و عقاب خورشید
آمد او را بهوا برد که برد

به درک راه نبردیم به اکسیژن آب
برق از پولک ما رفت که رفت
ولی آن نور درشت
عکس آن میخک قرمز در آب
که هروقت باد میآمد
دل او
پشت چینهای تغافل میزد
چشم ما بود
روزنی بود به اقرار بهشت

تو اگر در تپش باغ خدا را دیدی
همت کن
و بگو
ماهیان حوضشان بی آب است

باد میرفت بسروقت چنار
من بسروقت خدا میرفتم.
چکامه " پیغام ماهی ها "، کتاب حجم سبز ، ۱۳۴۶
سهراب سپهری