آدمی میبایستی دست‌کم یکبار در روز، با جنبه معنوی خود (خدا، روح، ضمیر ناخوداگاه) تماس داشته باشد. آدمی باید با خود در خلوت سخن بگوید. آنچه را که انجام داده با خود تجزیه تحلیل و مرور کند. دعا، یک خواهش، درخواست و یا انگیزه بر‌ا‌ی بدست آوردن نیست. دعا یک اشتیاق، یک نیاز و یک واجب روحی است. دعا نشان و پذیرش ضعف و ناتوانی شخص است. در زمان دعا قلب ( حواس پنجگانه، تمرکز فکری، توجه روحی) را در میان گذاشتند بدون یک کلمه حرف بر زبان، بهتر از هزار کلمه بر زبان، ولی "بی قلب در میان" است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر