باز آن سرود سرخ اناالحق

در آينه دوباره نمايان شد
با ابر گيسوانش در باد
باز آن سرود سرخ اناالحق
ورد زبان اوست

تو در نماز عشق چه خواندی ؟
که سالهاست
بالای دار رفتی و اين شحنه های پير
از مرده ات هنوز
پرهيز می کنند

نام تو را به رمز
رندان سينه چاک نيشابور
باز آن سرود سرخ اناالحق
در لحظه های مستی
مستی و راستی
آهسته زير لب
تکرار می کنند

وقتی تو
روی چوبه ی دارت
خموش و مات
بودی
ما
انبوه کرکسان تماشا
با شحنه های مامور
مامورهای معذور
همسان و همسکوت مانديم

خاکستر تو را
باد سحرگهان
هر جا که برد
مردی ز خاک روييد

در کوچه باغ های نيشابور
مستان نيم شب به ترنم
آوازهای سرخ تو را باز
ترجيع وار زمزمه کردند

نامت هنوز ورد زبان هاست.

شفيعی کدکنی