۱۳.۲.۹۲

در میانه دریا نشسته ایم


بر روی ما نگاه خدا خنده میزند
هر چند ره بساحل لطفش نبرده ایم
زیرا چو زاهدان سیه كار خرقه پوش
پنهان زدیدگان خدا می نخورده ایم
پیشانی ار زداغ گناهی سیه شود
بهتر زداغ مهر نماز از سر ریا
نام خدا نبردن از آن به كه زیر لب
بهر فریب خلق بگوئی خدا خدا
مارا چه غم كه شیخ شبی در میان جمع
بر رویمان ببست بشادی در بهشت
او میگشاید 

او كه بلطف و صفای خویش
گوئی كه خاك طینت مارا زغم سرشت
توفان طعنه، خنده مارا زلب نشست
كوهیم و درمیانه دریا نشسته ایم
چون سینه جای گوهر یكتای راستیست
زینرو بموج حادثه تنها نشسته ایم
مائیم ... ما كه طعنه زاهد شنیده ایم
مائیم ... ما كه جامه تقوی دریده ایم
زیرا درون جامه بجز پیكر فریب
زین هادیان راه حقیقت ندیده ایم
آن آتشی كه در دل ما شعله میكشید
گر درمیان دامن شیخ اوفتاده بود
دیگر بما كه سوخته ایم از شرار عشق
نام گناهكاره رسوا نداده بود
بگذار تا بطعنه بگویند مردمان
درگوش هم حكایت عشق مدام ما
(هرگز نمیرد آنكه دلش زنده شد بعشق
ثبت است در جریده عالم دوام ما).

افتخار شعر معاصر ایران، فروغ فرخزاد
پاسخ (از دفتر شعر "دیوار")


هیچ نظری موجود نیست: