در عصر یخبندان بسیاری از حیوانات یخ زدند و مردند.
می گویند خارپشتها وخامت اوضاع رادریافتند تصمیم گرفتند دورهم جمع شوند و بدین ترتیب همدیگررا حفظ کنند...
وقتی نزدیکتر به هم بودند گرمتر میشدند ولی خارهایشان یکدیگررا زخمی میکرد.
بخاطرهمین تصمیم گرفتند ازهم دور شوند ولی از سرما یخ زده میمردند...
ازاینرو مجبور بودند یا خارهای دوستان را تحمل کنند، یا نسلشان منقرض شود.
پس دریافتند که بهتر است باز گردند و گردهم آیند و آموختند که :
با زخم های کوچکی که همزیستی با کسان بسیار نزدیک بوجود می آورد زندگی کنند ، چون گرمای وجود دیگری مهمتراست….. و این چنین توانستند زنده بمانند.
حال:
بهترین رابطه این نیست که اشخاص بی عیب و نقص را گردهم می آورد و آنان را تحسین نماید..... بلکه آن است هر فرد بیاموزد با معایب و خوبیهای دیگران کنارآید.
بدبختی این حسن را دارد که دوستان حقیقی را به ما می شناساند.
آنوره دو بالزاک.
چقدر از این پند‌های قرن ۱۸ «کمدی انسانی» بیزارم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر