۱۵.۱۰.۹۱

دارای‌ دخت


بنابگفته برخی‌ از مورخین و منابع ادبی‌، دارای دخت نخستین زن شاعره پارسی گوی ایران است. وی دختر پادشاه تخارستان ایران که امروز شمال افغانستان نامیده میشود، بوده است.
یکی‌ از اشعار او که اینک در دست است شعری است که او در غم از دست دادن همسر خویش سروده است:

آتش، سوزان نیز
مانسردَهَم
رُباید و پوشاند و نهد در انبان
آیا ایدون نه گویند؟
ابر، آبی دیدار
کی بر رشته کوه، اباختر آویزان است؟
از ستارگان گذرد
از ماه گذرد.


دارا شهریار تخارستان، در سال ۶۵۴ میلادی، بود که از طرف حکومت مرکزی، امپراتوری صفوی، بحکمرانی این منطقه، سرزمینی که امروزه افغانستان خوانده می‌شود، منصوب شده بود.
دخترش دارای‌دخت، بعنوان نخستین زن پارسیگوی شاعر نامبرده می‌شود.
 برخی دیگر از منابع ادب پارسی، نخستین زن شعر پارسی گوی را، زنی از ایران زمین می‌دانند بنام زبیده.
برخی‌ منابع هم نخستین زن پارسی گوی که از او آثار فراوانی برجای مانده‌است، رابعه بلخی میدانند.

هیچ نظری موجود نیست: