وقت است كه برخيزم
وين آتش خندان را
با صبح برانگيزم
گر سوختنم بايد
افروختنم بايد
اى عشق بزن در من
كز شعله نپرهيزم
صد دشت شقايق چشم
در خون دلم دارد
تا خود به كجا آخر
با خاك در آميزم
چون كوه نشستم من
با تاب و تب پنهان
صد زلزله برخيزد
آنگاه كه برخيزم
برخيزم و بگشايم
بند از دل پر آتش
وين سيل گدازان را
از سينه فروريزم
چون گريه گلو گيرد
از ابر فرو بارم
چون خشم رخ افروزد
در صاعقه آويزم
اى سايه ! سحرخيزان دلواپس خورشيدند
زندان شب يلدا
بگشايم و بگريزم
سروده ای از سايه
زندان شب يلدا
هوشنگ ابتهاج(سايه)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر