خبرگزاری بین المللی هند
"۲۸ سال از تاریخ ۳ دسامبر ۱۹۸۴ میلادی گذشت. در این روز بزرگترین فاجعه صنعتی در کارخانه ی شهر "بهوپال" هند اتفاق افتاد. از آن موقع تا به امروز بیش از ۳۵۰ تن مواد شیمیایی خطرناک در کارخانه متروکه این شهر قرار دارد که تا کنون برای مهار آن تصمیم درستی تعبین نشده است.
آقای "گئورگی وانتسوف" از تفسیرگران خبره ی صدای روسیه به تفسیر این خبر می پردازد:
"این حادثه به عنوان فاجعه بار‌ترین حادثه ی صنعتی جهان به شمار می آید. شمار تلافات این فاجعه در روز وقوع آن منجر به مرگ ۳۰۰۰ انسان بی‌گناه گردید. حدود ۱۵۰۰۰ نفر نیز بر اثر بیماری‌های ناشی از این فاجعه به مرور زمان جان خود را از دست دادند. بر اساس آمار دریافتی، شمار کل آسیب دیدگان این فاجعه، رقمی حدود ۶۰۰ هزار نفر برآورد شده است. به گفته ی زیست شناسان محلی، با گذشت ۲۸ سال، هنوز زمین و شرایط آب و هوایی این منطقه مسموم بوده و شمار قربانی‌ها تا به امروزادامه دارد."
آقای "فلیکس یورلوف" از شرق شناس خبره ی روسیه با تخصص کشور هند، در این باره اظهار داشت:
"با این که یک نسل از این فاجعه گذشته است، ولی مردم این منطقه همه ساله اقدام به انجام راه پیمایی هایی برای نشان دادن اعتراض خود نسبت بی تفاوتی دولت و مسئولین این فاجعه، می نمایند. دلیل این تظاهرات مردمی، اعتراض به پرداخت ناچیز مساعدت به آسیب دیدگان و خانوادهایشان می باشد. تظاهرکنندگان بارها برای گرفتن حق واقعی خود از مسئولین این حادثه تلاش هایی نموده اند، ولی هیچ خبری از عدالت از سوی دولت برای آسیب دیدگان و خانوادهایشان به چشم نمی خورد. این فاجعه تا به امروز به عنوان یکی از داغ ترین سوژه ها در میان مقامات محلی و دولتی مورد بحث قرار گرفته می شود. صاحبان آمریکایی این کارخانه نیز در دادگاه ایالات متحده تبرعه شده و تنها مدیر اصلی این کارخانه محکوم به پرداخت غرامت ناچیزی گردیده شد."
دادگاه ایالات متحده، آقای "وارن آندرسون" رئیس کارخانه آمریکایی-هندی " Union Carbide India Limited (UCIL) " که متهم وقوع این فاجعه بود را در دسامبر سال 1984 تبرئه نمود. در این حکم که از سوی دادگاه ایالات متحده به تصویب رسید، شرکت " Dow Chemical " و شرکت زیرمجموعه ی آن یعنی " Union Carbide India Limited (UCIL) "، مالک و صاحب این کارخانه در شهر "بهوپال" نبوده و حتی کنترل و نظارتی در این کارخانه نداشته اند و این کارخانه تنها در سال 2000 خریداری شد. بر این اساس، تمامی مسئولیت های این فاجعه بر دوش فرماندار ایالت "مادایا پرادش" جایی که این کارخانه قرار دارد، می باشد. طی پروسه های دادگاهی مختلف، شرکت "Union Carbide " سرانجام در سال 1989 اقدام به پرداخت غرامت به میزان 470میلیون دلار به قربانی های این فاجعه نمود. قربانیان هندی این رقم را کافی نداسته و به مخالفت با آن پرداختند. تظاهرات قربانیانی که تا کنون از این فاجعه رنج می برند ادامه دارد ولی تا کنون نتیجه ای در بر نداشته است.
مقامات ایالت "مادایا پرادش" تنها نگران مواد و زباله های سمی موجود در انبارهای این کارخانه بوده و خواستار خارج کردن این مواد سمی از این کارخانه و بهره برداری از آنها در پالایشگاه های گاز شهر "آنکلشوار" می باشند. با این که اجازه ی لازم برای پروژه ی بهره برداری از مواد سمی از سوی فرمانداری ایالت "گجرات" برای این کار صادر شده است، ولیکن این تصمیم دولت با تظاهرات مردمی با شکست مواجه شد. این معضل در حال حاضر تحت بررسی در دیوان عالی هند می باشد. شرایط مشابهی نیز در شهر "ناگپور" و کشور "آلمان" برای بهره برداری از گاز سمی دیده می شود.
هیچ کس نمی داند که حل و فصل این معضل تا کی ادامه خواهد یافت. به عقیده ی کارشناسان، تنها پس از پرداخت غرامت کافی به قربانیان این حادثه و پاک سازی منطقه از مواد سمی، می توان به این معضلات، تظاهرات و ناعدالتی ها پایان داد.
منبع: صدای روسیه
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر