فقط هستی‌ که باشی‌

روزگاری، جهان سرشار از معنا بود، خدایان را داشتیم، رستم ها، هرکول ها، قهرمانان بینظیر، قدیسین، و گناهکارانی که به ما احساس شگفتی میدادند. چه اتفاقی افتاد که همه را از دست دادیم، و یا هنوز در اطراف ما وجود دارند، مثلا به شکلهای دیگه، در ورزش، در موسیقی، در هنر و حتی آشپزی. آیا این‌ها میتوانند همان احساس شگفت انگیزی را که روزگاری جهان را پر از معنا کرده بود، به ما باز گرداند؟ آیا اینها میتوانند الهام بخش زندگی‌ امروز ما باشند؟ آیا دیگر چیزی وجود دارد که برای ما مقدس باشد؟