آنگ سان سو چی

۱۳ فروردین امسال حزب لیگ ملی‌ دموکراسی، از احزاب مخالف دولت برمه، و به رهبری خانم آنگ سان سوچی، در انتخابات میان دوره‌ای پارلمان این کشور اکثریت آرا را به دست آورده و برنده این انتخابات شد.

خانوم آنگ سان سؤ چی‌ که بعد از ۱۵ سال حصر خانگی، در این انتخابات پیروز شد، نماد یک زن آهنین اراده، و مصمم و تسلیم ناشدنی است. و کارنامه او تائید هزار بارهٔ این مطلب است که خواستن، توانستن است و یک حکومت وحشی، نظامی و غیر انسانی‌، را میتوان با سر پنجه‌های شکننده و لطیف یک زن، در هم شکست.

آنگ سان سو چی (زاده ۱۹ ژوئن ۱۹۴۵) فعال سیاسی، مدافع حقوق بشر، از مخالفان حکومت نظامی برمه و برنده جایزه صلح نوبل است. در انتخابات عمومی سال ۱۹۹۰ اتحادیه ملی دموکراسی به رهبری او توانست ۵۹ ٪ آرای ملی و ۸۱ ٪ کرسی‌های مجلس را از آن خود کند. او که پیش از این انتخابات نیز در بازداشت خانگی بود، مجموعاً ۱۵ سال از عمر خود را بین ژوئیه سال ۱۹۸۹ تا نوامبر سال ۲۰۱۰ در حصر خانگی بسر برده است. او در سال ۱۹۹۱ جایزه صلح نوبل، در سال ۱۹۹۲ جایزه جواهر لعل نهرو به منظور تفاهم بین‌المللی را از دولت هند و جایزه بین‌المللی سیمون بولیوار را از دولت ونزوئلا دریافت کرد.


وی در روز ۱۹ ژوئن ۱۹۴۵ در شهر رانگون پایتخت برمه دیده به جهان گشود. نام وی «آنگ سان سو چی» برهم‌نهاده‌ای‌ست از سه نام پدرش «آنگ سان»، «سو» مادر بزرگ پدری‌اش و «چی» مادرش. پدرش بنیانگذار ارتش نوین برمه و از مذاکره کنندگان استقلال برمه از انگلستان در سال ۱۹۴۷ بود. او در همان سال به دست رقیب خود کشته شد. مادرش که به عنوان یک چهره‌ی سیاسی در دولت جدید برمه حضور داشت به عنوان سفیر به هند و نپال اعزام شد و فرصتی فراهم آورد تا آنگسان در سال ۱۹۶۴ به تحصیل علوم سیاسی در دهلی بپردازد. او در ۱۹۶۹ دوره‌ی کارشناسی خود را در رشته‌های فلسفه، علوم سیاسی و اقتصاد در کالجی در آکسفورد به پایان رساند. سپس به مدت سه سال در نییورک زندگی کرد و در سازمان ملل به کار پرداخت. او همزمان مجبور بود برای تأمین مالی خود مطالبی برای مایکل اریس محقق فرهنگ تبت بنویسد. آن دو در ۱۹۷۲ با یکدیگر ازدواج کردند. او در ۱۹۸۵ دکترای خود را از دانشکده مطالعات مشرق‌زمین و آفریقا دانشگاه لندن دریافت کرد.

او در سال ۱۹۸۸ نه تنها برای نگهداری از مادر بیمارش بلکه برای رهبری جنبش دموکراسی‌خواهی برمه به کشورش بازگشت. دیدار او با شوهرش مایکل اریس در کریسمس ۱۹۹۵ بی آینکه بدانند آخرین دیدار آن دو بود. چرا که آنگسان در برمه باقی ماند و شوهرش کشور را ترک کرد، ولی حکومت برمه درخواست‌های بعدی شوهرش برای دریافت ویزا را رد کرد. اریس در ۱۹۷۷ از سرطان غیر قابل علاج خود آگاه شد. علی‌رغم درخواست مستقیم کوفی عنان و پاپ ژان پل دوم از حکومت برمه برای دادن ویزا، آنها با بیان اینکه امکانات لازم برای نگهداری از مایکل اریس را ندارند از دادن ویزا به او سر باز زدند. در عوض پیشنهاد دادند که آنگسان سوچی برای دیدار او از کشور خارج شود. او بطور موقت از بازداشت خانگی خارج شد تا بتواند از کشور خارج شود. ولی او که می‌دانست در صورت خروج دیگر اجازه‌ی ورود به کشور را نخواهد یافت از این کار امتناع کرد. اریس در سال ۱۹۹۹ در روز تولد ۵۳ سالگی خود درگذشت. آنگ سان سو چی در ۱۳ نوامبر ۲۰۱۰ از بازداشت خانگی خارج شد.

فعالیت سیاسی

در سال ۱۹۸۸ تظاهرات گسترده دانشجويان هواخواه دموکراسی در برمه در مخالفت با شورای نظامی حاکم که از سال ۱۹۶۲ بر کشور فرمانروائی می‌کرد فراگير می‌شود. حکومت برمه در سرکوب این تظاهرات خشونتی توجيه‌ناپذير از خود نشان می‌دهد.

پس از آن کشتار، آنگ سان سو چی برای هدايت جنبش مخالفان به برمه باز می‌گردد. پيام «اتحاد، نظم، عشق» او که ريشه در اعتقاد ژرف به آيین بودا دارد، تمامی ملت را در بر می‌گيرد و اتحاديه ملی دموکراسی او هواخواهان بسیاری در سراسر برمه پیدا می‌کند. در ژوئن سال ۱۹۸۹ بعد از چند هفته رخدادهای ميدان «تیان آنمن» شورای نظامی حاکم بر برمه آنگ سان سو چی و ديگر رهبران دموکراسی‌خواه را به بازداشت خانگی محکوم می‌کند. اين آغاز دورانی تیره و تار در تاریخ برمه است که کمابیش تاکنون ادامه یافته است.

شورای نظامی در سال ۱۹۹۰ در برابر فشارهای سیاسی اجازه انتخابات ملی را می‌دهد. با وجود تنگناهای آشکار و پنهانی که نيروهای نظامی برپا داشته بودند، اتحاديه ملی دموکراسی آنگ سان سو چی نزديک به ۸۰ ٪ کرسی‌های مجلس انتخابی را به دست می‌آورد. آنگ سان سو چی نخستین نخست وزير برگزیده مردم می‌شود. اما همانگونه که قابل پیش‌بینی بود، نيروهای نظامی از پذيرش نتيجه انتخابات سر باز می‌زدند و قدرت را با نام «انجمن اعاده نظم و قانون ايالتی» (سلوريک) در دست می‌گیرند. شرایطی که تا امروز نیز ادامه دارد.

در ۱۴ اکتبر ۱۹۹۱ کميته نوبل او را به عنوان برنده جايزه صلح به جهانیان معرفی می‌کند و در دسامبر همان سال پسر ۱۸ ساله‌اش الکس اريس از سوی او این جايزه را دريافت می‌کند؛ چرا که مادرش هنوز در خانه خود در برمه تحت نظر نظامیان است.

الکس این جايزه را به تمامی مردم برمه تقديم می‌کند و در سخنرانی خویش می‌گوید:

« "اين جايزه مال آنهاست و پيروزی نهايی در پيکاری دراز مدت، صلح، آزادی و دموکراسی را به برمه باز خواهد گرداند. »

پایان حصر خانگی

با اجرای فرمان آزادی آنگ ‌سان سو چی رهبر مخالفان دولت میانمار و برچیده شدن ایستگاه‌های پلیس در اطراف خانه وی، دوران حصر خانگی این برنده جایزه صلح نوبل سرانجام سپری شد و صدها نفر از حامیان خانم سوچی، وی را در مقابل درب منزلش مشاهده کردند.

او معتقد است که ”برای رسيدن به دموکراسی پيش از همه چيز، به ”نظم، اتحاد و عشق“ نياز است“

خانم سوچی بارها گفته بود: رسيدن به دموکراسي، تمرين می خواهد و شرکت در انتخابات، يکی از همان تمرين هاست. با وجود اين تصميم، زياد اميدوار نبوديم که بتوانيم از پس حاکميت بر بياييم. وقتی انتخابات برگزار شد، مطلع شديم که برنده انتخابات ما بوديم اما حاکميت نمی خواهد قدرت را واگذار کند.“

هر چند نتايج اين رای گيری موازنه قدرت را در برمه بر هم نخواهد زد، اما می تواند زمينه ای برای بيان نظرات مخالفان در کشور ايجاد کند.
منبع: ویکی پدیا